سخن را چون بود وزن و قوافی

نکوتر زآن که پیمودن گزافی

کوفی اندر طریق دین کافی

شافعی دردِ جهل را شافی

مرد لافی نه مردِ آلافی

ناف رنگی نه رنگ را نافی

تا در آمد صبا به طوّافی

نفسِ روزگار شد صافی

چون سوسن اگر حریر بافی

دُردی خوری از زمین صافی

می‌کرد چو حاجیان طوافی

انگیخته صلحی از مصافی

چنان ملکی عظیمش بود صافی

که قانع بود در زنبیل بافی

در اوّل روز می‌شد بشرِ حافی

ز دُردی مست امّا جانش صافی

چو خس بر روی دریا در طوافی

چو غواصی ندانی چند لافی؟

ز خوان و کاسهٔ خود چند لافی‌‌؟

ز سودا کاسهٔ سر دار صافی

نباشم جاهل وزن و قوافی

درین شیوه مرا طبعی است کافی

ز مغزی بیخود و تا چند لافی

زمانی کاسهٔ سردار صافی

در این بحر حقیقت در طوافی

نظر کن در درون بحر صافی

بقدر عقل اینجاگاه لافی

ولی اینجا نگشتستی توصافی

جدائی نیست هستم بُشر حافی

درون جان ودل در عشق صافی

یطلب القرب عالم وافی

یطلب البعد جاهل جافی

آب و گل از عمل شود صافی

همچو نادان ز عاقلی کافی

چون شدی همچو آینه صافی

دیگر از خویشتن کجا لافی ؟

ورد رنجور چیست؟ «یا شافی»

وان بیچاره؟ « انه کافی »

سرا فاضل آفاق رکن ملت و دین

توئی که زبده اسلاف و فخر اخلافی

هر آن رموز کز آن عین عقل قاصر ماند

کند حقایق آن را بیانت کشافی

چگونه گوهر و صفت بسلک نظم آرم

[...]