می‌شمارم برگهای باغ را

می‌شمارم بانگ کبک و زاغ را

بیارای آن باغبان باغ را

چو گلزار فردوس کن زاغ را

ای رفته رونق از گل روی تو باغ را

نزهت نبوده بی رخ تو باغ و راغ را

هر سال شهر را ز رخت در چهار فصل

آن زیب و زینت است کزا شکوفه باغ را

در کار عشق تو دل دیوانه را خرد

[...]

از عقل نیست پیش تو رفتن چراغ را

آن به که روغنی بچکاند دماغ را

بر رو مپیچ سلسلهٔ زلف عنبرین

بر عارض تذرو مه پرٌ زاغ را

ای باد اگر به بردن جانت رسالت است

[...]

زنگ زدود آینهٔ باغ را

خال سیه گشت رخ راغ را

رنگ جوانی دهم این باغ را

جامه طاووس دهم زاغ را

حاجت به خون گرم جگر نیست داغ را

روغن ز خود بود گهر شبچراغ را

نشکفته است غنچه پیکان ز خون گرم

می چون کند شکفته من بی دماغ را؟

مرغی که ناله اش نبود آشنای درد

[...]

چو با کبک پوید، ره راغ را

تک خود فرامش شود زاغ را

ازین رشحه، خرّم کنم داغ را

طراوت ز شبنم دهم باغ را

بیرون ز سینه طرح مینداز داغ را

چشمی بد است رخنهٔ دیوار باغ را

در موسمی که لاله قدح پر ز خون کند

حیف است بی شراب گذاری ایاغ را

بس جستجوی یار که کردم ز هر دیار

[...]

نفوذ جیر تمور سوخت دل باغ را

به لاله تا حشر ساخت وقف جگر داغ را

کرد بسم سموم سرمه صفت راغ را

کوره حداد کرد دکه صباغ را