چون نه مردان طمع و پر خاشم

خاره را خیره خیر چه تراشم

روز از بددلی چو خفّاشم

که نخواهم که صید کس باشم

جایی که من نشینم بیکار کی نشینم

یا خطکی نویسم یا بیتکی تراشم

خطی نه سخت نیکو زیبا خطی به لابه

زین شعرکی نه نیکو بل شعرکی بهاشم

در پای تو به که مرده باشم

تا زنده و بی‌تو جان خراشم

ابا تو این زمان راز است فاشم

ندانم من کیم ذات تو باشم

عشق آمد و گفت تا بر او باشم

رخسارهٔ عقل و روح را بخراشم

میامد و من همی شدم تا اکنون

این بار نیامدم که آنجا باشم

نه روی و رهی که با تو باشم

نه سیم و زری که بر تو پاشم

اعجوبه ی روزگار ماییم

من خود به تعجبات فاشم

باشد که به هیچ وجه آیا

[...]

همه بگذار‌، از که کم باشم‌؟

شاہ شمس است من لقب تاشم»

ز عشقت من خسته جان می خراشم

چگونه ز هر دیده خونی نپاشم؟

به یک جرعه ای، ساقیا، جمله زهدم

کزین بیشتر می نیرزد قماشم

سر گنج شاهان ندارم، مرا بس

[...]

امروز که بدین خراشم

تو نیز مزن به دور باشم

به ناخن سینه خود می خراشم

ز دل جز حرف عشقت می تراشم

بسی گمنام تر بودم ز ذره

بدینسان مهر رویت ساخت فاشم

نباشد عیش من جز یاد آن روی

[...]

همین بس گرچه بس کاسد قماشم

که در سلک خریدارانش باشم

سخنهایی که لعلت گفت فاشم

بس است آنها مرا تا زنده باشم

بگو تا کی ز خود من، من تراشم

مدد کن تا درین ره من نباشم

بدین دیوانه گر گویند فاشم

مرا بگدار تا دیوانه باشم

به بازار محشر، من و شرمساری

که بسیار، بسیار کاسد قماشم

بهائی، بهائی، یکی موی جانان

دو کون ار ستانم، بهائی نباشم

ببازار محشر من و شرمساری

که بسیار بسیار کاسد قماشم

بهائی بهای یکی موی جانان

دوکون ار ستانم بهائی نباشم

جنون ذره‌ام در ساز وحشت سخت قلاشم

به خورشیدم بپوشی تا به عریانی‌ کنی فاشم

گوارا کرده‌ام بر خویش توفان حوادث را

به چندین موج چون اجزای آب از هم نمی‌پاشم

نشستی تا کند پیدا غبار نقش موهومی

[...]

به بازار محشر من و شرمساری

که بسیار بسیار کاسد قماشم

بهائی بهای یکی موی جانان

دو کون ار ستانم بهائی نباشم

چرا رخ را به نومیدی خراشم

من از ابلیس مجرم تر نباشم