ز دونان نگهدار پرخاش را

دلیری مده بر خود او باش را

کی توان کردن نصیحت عاشق اوباش را؟!

کی توان پوشیدن این عیش پدید و فاش را

جام مستوری که خام عشق او اندر کشید

در قلاشی می‌بسوزد عالم قلاش را

هرکه بیند روی او، او گشت آلتون تاش او

[...]

تا کنی فهم آن معماهاش را

تا کنی ادراک رمز و فاش را

هم ببینی نقش و هم نقاش را

فرش دولت را و هم فراش را

پیش تو گرد آوریم اجزاش را

آن سر و دم و دو گوش و پاش را

ره نباشد در حریم عشق هر اوباش را

طاقت خورشید ناممکن بود خفاش را

پادشاهی نیست جز درویشی و آزادگی

پس میسر نیست هفت اقلیم جز قلاش را

گر تفرج می‌کنی باری بیا طوفی بکن

[...]

پریزاد چون رزم و پرخاش را

پری‌دخت خواهد قمرتاش را

نموده به من راه پرخاش را

پری‌دخت داده قمرتاش را

چنین گفت جنگی تمرتاش را

که چون دیدی این رزم و پرخاش را

من آرم بدین رزم پرخاش را

تو سر برفرازی تمرتاش را

باز سازی مرغک اوباش را

کرده ای عنقا تو این خفاش را

صبح میسازد شب من چشم گوهرپاش را

بار خاطر نیست هرگز روز من خفاش را

ناقبولی آن قدر دارم که بر تصویر من

خط بطلان نیست هر موی قلم نقاش را

چشم دشمن، روشن از روز سیاه من شود

[...]