ما جز به غم عشق تو سر نفرازیم

تا سر داریم در غمت دربازیم

گر تو سر ما بی سر و سامان داری

ماییم و سری در قدمت اندازیم

که ما از چیز مردم بی نیازیم

به داد و دین همی گردن فرازیم

چو او آید یکی چاره بسازیم

که موبد را به بدروزی بتازیم

نیامد وقت آن کاو را نوازیم؟

ز کار افتاده‌ای را کار سازیم؟

به شیرین گفت هین تا رخش تازیم

بر این پهنه زمانی گوی بازیم

که با این مرد سودایی چه سازیم

بدین مهره چگونه حقه بازیم

بی‌مهره و دیده‌، حُقه بازیم

بی‌پا و رکیب رخش تازیم

خیز تا ترک‌وار در تازیم

هندوان را در آتش اندازیم

به که ما نیز راستی سازیم

تیر بر صید راست اندازیم

کامشب این جایگه وطن سازیم

از تو با کار کس نپردازیم

با خویش همیشه عشقِ خود میبازیم

وز خویشتن و جمالِ خود مینازیم

از خویش چو هیچ کس دگر نیست پدید

یک لحظه به هیچ کس نمیپردازیم

بدو گفتند پس با تو چه سازیم

که تو می‌سوزی و ما می‌گدازیم

دوئی منگر که ما بیچون رازیم

که یک پنهان خود را مینوازیم

ما جز به غم عشق تو سرنفرازیم

تا سرداریم در غمت سربازیم

گر تو سرما بی سر و پایان داری

ماییم و سری، در قدمت اندازیم

آن وقت آمد که ما به تو پردازیم

مرجان ترا خانهٔ آتش سازیم

تو کان زری میان خاکی پنهان

تا صاف شوی در آتشت اندازیم

مست و لایعقل و دردی کش و خم پردازیم

رند و شوریده و دیوانه و شاهد بازیم

شهر بی‌فتنه نباشد زِچو ما شیفتگان

که بتی می‌شکنیم و دگری می‌سازیم

زاهدان را به چه زادند و چه می‌پروردند

[...]

که بگذاردم گر تو بنوازیم؟

که برداردم گر تو بندازیم؟

بی پردهٔ خلق، جلوه سازیم

بی طعنهٔ خصم، عشق بازیم

جان خود را فدای او سازیم

سر خود را بپای او بازیم

به میدان ارادت اسب تازیم

به چوگان سعادت گوی بازیم