چراغ زمان و زمین تازه کرد

در و دشت بر دیگر اندازه کرد

چو مامون روشن روان تازه کرد

خور روز بر دیگر اندازه کرد

دو دندان و دو گوش او تازه کرد

به سوهان و دارو به اندازه کرد

چو زین خانقه عزم دروازه کرد

به دستش فلک خرقه را تازه کرد

شرف‌نامه را فرخ‌آوازه کرد

حدیث کهن را بدو تازه کرد

شه روم رسم کیان تازه کرد

ز نوبت جهان را پرآوازه کرد

چو شه رسم کیخسروی تازه کرد

چو کیخسرو آهنگ دروازه کرد

ره و رسم شاهان چنان تازه کرد

که هندوستان را پر آوازه کرد

خروجی نه بر وجه‌ِ اندازه کرد

در آن بقعه‌، کین‌ِ کهن تازه کرد

از آن پس که خلقان او تازه کرد

به خلقش کرم بیش از اندازه کرد

به اقرار او مغز را تازه کرد

مدارای او بیش از اندازه کرد

دگر ره زمین‌بوس شه تازه کرد

شهش حشمتی بیش از اندازه کرد

باغ سخا را چو فلک تازه کرد

مرغ سخن را فلک‌آوازه کرد

خواجه‌ی دل عهدِ مرا تازه کرد

نام نظامی فلک آوازه کرد

هر زمانش درد دیگر تازه کرد

دست کاریهای بی اندازه کرد

چو می‌رغبت عاشقان تازه کرد

شکیب از میان عزم دروازه کرد

دست او رسم کرم را تازه کرد

جود حاتم را بلند آوازه کرد

قاعده عدل عمر تازه کرد

ملک و خلافت به یک اندازه کرد

گرچه بر فرهاد شیرین جور بی اندازه کرد

یک سخن گفت از لب شیرین که جانش تازه کرد

عقل اگرچه بر رخت دروازه چشمم ببست

فتنه در ملک دل آخر رخنه زین دروازه کرد

تا تو پیدا گشتی ایمه نام شیرین گشت گم

[...]

قاعده ی لطف و کرم تازه کرد

رو به سوی صاحب جمازه کرد