نوفل ز نفیرِ زاری او

شد تیز‌عنان به یاری او

تیغ صبح از سِنان‌گزار‌یِ او

سپر افکند با سواری او

چون قوی‌دل شدم به یاری او

گشتم آگه ز دوستداری او

چونکه ماهان ز رفق و یاری او

دید بر خود سپاس‌داری او

جملهٔ یاران به دلداری او

جمع گشتند آن شب از زاری او

چون بدیدند آن گرفتاری او

بازگردیدند از یاری او

وگر دیدی فلک خونخواری او

دلش خونین شدی از زاری او

چو شد زاندازه بیرون زاری او

درامد یار او دریاری او

از دعاهای زن و زاری او

وز غم مرد و گران‌باری او

باز واللیل است ستاری او

وان تن خاکی زنگاری او

گرچه رفت آب رخ من در سر یاری او

خاک خواهم گشت در راه وفاداری او

یار بدمهر ار بگردانید روی دل ز من

من نخواهم کرد باری پشت بر یاری او

ور ز من بیزار شد من همچنانش بنده‌ام

[...]

کاله آن به که کم عیاری او

کند از دزد پاسداری او

تنگ گردد همه مجاری او

شوی ایمن ز حیله کاری او

چه وقوفت بود ز یاری او

یا ز آیین دوستداری او

سپردند از برای یاری او

به ابراهیم خوانسالاری او

زرنگ چهره و بیماری او

شدند آگه ز سوز و زاری او

شاه چو دید بی‌قراری او

در دلش کار کرد زاری او

شاه چون گوش کرد زاری او

بهر تسکین بی‌قراری او

لابه وآه و اشگ و زاری او

هست هرجا سلاح کاری او