کنون رفت باید به بیچارگی

سپردن به غم دل به یکبارگی

همی کشت هر مهتری بارگی

نهاند دلها به بیچارگی

فرود آمد از نامور بارگی

به یزدان نمود او ز بیچارگی

سوی چاره گشتم ز بیچارگی

بدادم بدو سر به یکبارگی

که باشد بهای یکی بارگی

بدین روز کندی و بیچارگی

بلنگید در زیر من بارگی

ازو بازگشتم به بیچارگی

نه مردم به کارست و نه بارگی

فراز آمد آن روز بیچارگی

بران رفت باید ببیچارگی

سپردن بدو دل بیکبارگی

ولیکن چو اکنون ببیچارگی

فرو مانده گشتی بیکبارگی

ز تف دل و عشق و بیچارگی

ز نالیدن و هجر و غمخوارگی

به رفتن مرنجان چنان بارگی

که آرد گه کار بیچارگی

چنانشان مگردان ز بیچارگی

که جان را بکوشند یکبارگی

چو از برف و سرما به بیچارگی

رسیدند لشکر به یکبارگی

چو شد کشته در زیراو بارگی

نهاد اندرو روی بیچارگی

ز دشمن رسیدم بیکبارگی

بدین رنج و سختی و بیچارگی

بکشتم به زیر اندرش بارگی

نهاد اندر او روی بیچارگی

شود ناسپاس از تو یکبارگی

نه یاد آیدش مرگ و بیچارگی

بدین ناتوانی و بیچارگی

خدایی توان کرد یکبارگی؟

چو دستان رسیدی به بیچارگی

بدو تاختی در زمان بارگی

چو شد کشته در زیر او بارگی

نهاد اندرو روی، بی‌چارگی