روا باشد اکنون که بردارمت

بی‌آزار نزدیک او آرمت

که گر کینه جویی نیازارمت

درختی که کشتی به بار آرمت

ز باره به آغوش بردارمت

ز میدان به نزدیک زال آرمت

به ایران به جای پدر دارمت

هم از باژ کشور نیازارمت

زتختی که هستی فرود آرمت

ازین پس بکس نیزنشمارمت

که تا باشی ایدر نیازارمت

چو جان گرامی همی دارمت

گر نگویی راست حمله آرمت

در ریاضت سخت‌تر افشارمت

ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت

جانم بسوختی و به دل دوست دارمت

تا دامنِ کفن نکشم زیرِ پایِ خاک

باور مکن که دست ز دامن بدارمت

محرابِ ابرویت بنما تا سحرگهی

[...]

رفتی اگرچه از بر من کی گذارمت

تا بازت آورد به خدا می‌سپارمت

کارم چو از ازل به تو افتاده تا ابد

گر صد رهم گذاری و من کی گذارمت

دامان تست و دست من ار افکنی سرم

[...]

ای دل طمع مدار که بی غم گذارمت

وین هم قبول کن که به جان دوست دارمت

تاراج عافیت نبود کار دوستان

وبن هم ز دوستی است که دشمن شمارمت

صد ره شکسته ای دلم از جور، هیچ گاه

[...]

ای گل دگر ز دست کجا می گذارمت

نتوان فریب داد مرا، خوب دارمت

از تو ندیده ام به جهان بی وفاتری

باور مکن گر اهل وفا می‌شمارمت

در روزگار نیست مرا چون تو دشمنی

[...]

گیرم بعجز دامنت و جان سپارمت

شاید که گامی از پی نعش خود آرمت

گر کشته رشکم، امشب از آن کو نمی روم

کز دل نیایدم برقیبان گذارمت

هر حرف گفتمت، ز رقیبان شنفتم آه؛

[...]

ای غایب از نظر به خدا می سپارمت

جانم بسوختی و به دل دوست دارمت

ای آهوی حرم بخدا میسپارمت

در حیرتم که چون بسوی خیمه آرمت

دیر آمدی که دست ز دامن ندارمت

جان مژده داده‌ام که چو جان در بر آرمت

تا شویمت از آن گل عارض غبار راه

ابری شدم ز شوق که اشکی ببارمت

عمری دلم به سینه فشردی در انتظار

[...]