آنچه نصّ است و آنچه اخبارست

ور مشایخ هرآنچه آثارست

حسن را از وفا چه آزارست

که همه ساله با جفا یارست

خود وفا را وجود نیست پدید

وین که در عادتست گفتارست

از برون جهان وفا هم نیست

[...]

معشوقه به رنگ روزگارست

با گردش روزگار یارست

برگشت چو روزگار و آن نیز

نوعی ز جفای روزگارست

بس بوالعجب و بهانه‌جویست

[...]

ز عشق تو نهانم آشکارست

ز وصل تو نصیبم انتظارست

ز باغ وصل تو گل کی توان چید

که آنجا گفتگوی از بهر خارست

ولی در پای تو گشتم بدان بوی

[...]

ای یار مرا غم تو یارست

عشق تو ز عالم اختیارست

با عشق تو غم همی گسارم

عشق تو غمست و غمگسارست

جان و جگرم بسوخت هجران

[...]

یارب چه بلا که عشق یارست

زو عقل به درد و جان فکارست

دل برد و جمال کرد پنهان

فریاد که ظلم آشکارست

گر جان منست ازو به جانم

[...]

عاقلا از سر جهان برخیز

که نه معشوقهٔ وفادارست

گیر کامروز بر سر گنجی

پا نه فردات بر دم مارست

باد بهشتست یا نسیم بهارست

بوی بهارست؟ نیست مشگ تتارست

برگ گلست این نه؟ چیست عارض دلبر

شاخ بنفشه است؟ نیست طره یارست

باغ چو فردوس پر ز نقش بدیعست

[...]

با رنگ رخ تو لاله بی‌مقدارست

با بوی سر زلف تو عنبر خوارست‌

بکن چربی که شیرینیت یار‌ست

که شیرینی به چربی سازگار‌‌ست

اگر چه زر به مهر افزون عیار‌ست

قراضه‌ریزه‌ها هم در شمار‌ست

جهان خوردن گزین کاین خوشگوارست

غم کار جهان خوردن چه کارست‌‌؟!‌

گو گلاب از گل و گل از خار‌ست

نوش در مهره مهره در مار‌ست

بجز اینم سرا و انبار‌ست

زر به خرمن گهر به خروار‌ست

شاه اگر مست‌‌، خصم هشیار‌ست

شحنه گر خفته‌‌، دزد بیدار‌ست

بانگی آمد که شاه در غارست

باز گردید شاه را کارست

طول و عرض وجود بسیارست

وانچه در غور ماست این غارست

گل از شوق تو خندان در بهارست

از آنش رنگهای بی‌شمارست

حقیقت رحمت ما بی‌شمارست

ز مخلوقات ما را با تو کارست

شب خلوت قرین ویار غارست

نثار راهش اوّل چل هزارست