عدوی حق که بت از سنگ دارد

عجب نبود که بروی سنگ بارد

ترا دانا براه فقر آرد

درون توبه عشقت گذارد

دلم خونست و خون ازدیده بارد

که از جان دولت او دوست دارد

ز خود بینی ره خود میسپارد

از آن عمری بضایع میگذارد

ز سّر حق کس آگاهی ندارد

کسی دیگر کجا این سر بخارد

کس کو شرع محبوبم سپارد

بشرع دوستم او پای دارد

چو امر ذات پایانی ندارد

که هر دم صد هزاران دُر ببارد

از این دریا کسی جوهر نیارد

که چون منصور از وی دُر برآرد

دلت نوریست، خون می‌دوست دارد

که چون دیدار جانان می‌نگارد

ترا لیلی حقیقت دوست دارد

نظر هر لحظه سوی تو گمارد

نبوّت بیشکی بردارت آرد

حقیقت مر ترا زا جان برآرد

خدا را صبر مؤمن دوست دارد

مراد از صبر در آخر برآرد

اگر جانست و دل تاب تو دارد

نظر کردن سوی تو می نیارد

هزاران رنگها بیرون برآرد

گل و شمشاد بر سنگ او نگارد

خسرو چو به خرمی قدح بر دارد

وز ابر بیان در معانی بارد

از رحمت او چه کم شود گر گه گاه

این گمشده را به لطف خود یادآرد؟!

دوستان را کسی نیازارد

چون منی را کسی چنین دارد؟

آن که سر با سپهر در نارد

سر و دردِ سرِ تو، کی دارد‌؟

هر محتشمی پایه عشق تو ندارد

هر پر جگری تاب عتاب تو نیارد

زودا که شود در خم چوگان بلاگوی

آن سر که سرش ناخن سودای تو یارد

در باغ امل عشق تو پاداش اجل شد

[...]

یکدمت خود غم دلم دارد

گرچه دل غم بغم نینگارد

می نیارد، خجند با غم تو

می کیم چرخ هم نمی یارد

قد من خم نهد سر زلفت

[...]

تا دل زسر درد سری می دارَد

تخم هوسی به تازگی می کارَد

یکچند زدست عشق در پا افتاد

مانا که دگر باره سرش می خارَد