آزردن ما زمانه خو دارد

مازار ازو گرت بیازارد

وز عقل یکی سپر کن ارخواهی

که‌ت دهر به تیغ خویش نگذارد

تعویذ وفا برون کن از گردن

[...]

کسی کز راز این دولاب پیروزه خبر دارد

به خواب و خور چو خر عمر عزیز خویش نگذارد

جز آن نادان که ننگ جهل زیر پی سپر کردش

کسی خود را به کام اژدهای مست نسپارد

خردمندا، چه مشغولی بدین انبار بی‌حاصل؟

[...]

بدانه گندم‌اندر چیست کو مر خاک و سرگین را

چنان کردست کآنرا کس همین زین دو نپندارد

چگونه بی سر و دندان و حلق و معده آن دانه

همی خاکی خورد همواره کآب اورا بیاغارد

کسی کاین پر عجایب صنع و قدرت را نمی بیند

[...]

هر که او تخم کاهلی کارد

کاهلی کافریش بار آرد

همیشه نام نیکو دوست دارد

ابی حقی که باشد حق گزارد

یکی گاه هنر خارا گذارد

یکی گاه سخن دانش نگارد

سراسر ملک خود او را سپارد

که به زو مهتری دیگر ندارد

فراوان وصف هر چیزی شمارد

چو بر خوانی بسی معنی ندارد

دمان ابری که سیل مرگ آرد

به بوم ماه تا ماهی ببارد

و گر گیتی به رویم سختی آرد

مرا روزی به دست تو سپارد

و گر میغی ز گیتی سر برآرد

به جای سرزنش زو سنگ بارد

کند سستی و آن را بر ندارد

مر آن را برده و خورده شمارد

اگر خوبی کنی تن پیش دارد

وگرنه بر سر دل جان سپارد

نورزد مهر و نیز افسوس دارد

نگوید خوب و ننگش بر شمارد

پشیمان گردی و سودی ندارد

بسی خون مر ترا از دیده بارد

نیینی باغبان چون گل بکارد

چه مایه غم خورد تا گل برآرد

خبر دارید کاو در دل چه دارد

به من بر، رحمت آرد یا نیارد

همیشه در دل من ابر دارد

ازیرا زین دو چشمم سیل بارد

سرشک از چشم آن کس بیش بارد

که انده جسم او را ریش دارد

جهان جز مرگ پیش من چه آرد

بجز شمشیر بر جانم چه بارد