چو دیوان بدیدند کردار او

کشیدند گردن ز گفتار او

خوش آمد هماناش دیدار او

دلش تیز تر گشت در کار او

همی کژ دانست گفتار او

بیاراست دل را به پیکار او

بدید از بد و نیک آزار او

به یزدان پناهید از کار او

ز خوبی دیدار و کردار او

ز هوش و دل و شرم و گفتار او

که من زان فریبنده گفتار او

بسی بازگشتم ز پیکار او

نخواهد بدن نیز دیدار او

ازان چشم گریان شد از کار او

ز کاووس وز خام گفتار او

ز خوی بد و رای و پیگار او

نگه کرد پیران به دیدار او

نشست و بر و یال و گفتار او

مرا دیده از خوب دیدار او

بمانده‌ست دل خیره از کار او

چو فرمان دهی من سزاوار او

میان را ببندم پی کار او

چنین دل بدادی به گفتار او

بگشتی همی گرد تیمار او

سیاوش ندانست زان کار او

همی راست آمدش گفتار او

ورازاد بشنید گفتار او

همی خوار دانست پیگار او

بترسیدم از کار و کردار او

بپیچیدم از رنج و تیمار او

به فریاد شد گازر از کار او

همی تیره شد تیز بازار او

چو آن خسته بشنید گفتار او

بدید آن دل و رای هشیار او

ولیکن از آن خوب کردار او

نجستم همی ژرف پیکار او

سروی شنیده ای که بود ماه بار او ؟

مه دیده ای که مشک بپوشد کنار او ؟

من دیدم و شنیدم، این هر دو، آن بتیست

کاین دل هزار بار تبه شد به کار او

پر گوهرست ز آتش عشقش کنار من

[...]

نباید ترا شد به پیکار او

که اینک خود آمد سپهدار او