من اینک به پیش تو استاده‌ام

تن بنده خشم ترا داده‌ام

چنین گفت قارن که تا زاده‌ام

تن پرهنر مرگ را داده‌ام

هنوز آن کمربند نگشاده‌ام

همان تیغ پولاد ننهاده‌ام

من اینک به پیش تو استاده‌ام

تن و جان شیرین ترا داده‌ام

من از دخت خاقان فرستاده‌ام

نه جنگی کسی‌ام نه آزاده‌ام

فراوان فریبش فرستاده‌ام

ز هر گونه‌ای بندها داده‌ام

ازان روزگاری کجا زاده‌ام

ز خفتان میان هیچ نگشاده‌ام

بدین من سواری فرستاده‌ام

ورا پیش ازین آگهی داده‌ام

به نزدیک پیران فرستاده‌ام

چه مایه ورا پندها داده‌ام

یکی هوشمندی فرستاده‌ام

بسی شاه را پندها داده‌ام

یکی نامه زی تو فرستاده ام

بسی پند و اندرزها داده ام

به صورت اگرچه زن افتاده ام

بسیرت چه مردان آزاده ام

که آن مرز یکسر بدو داده ام

مر او را به شاهی فرستاده ام

چو من نزل خاص تو جان داده‌ام

جگر نیز با جان فرستاده‌ام

از پی فردای خود تا زاده ام

استخوانی خویش را ننهاده ام

من بدست جوهری زان داده ام

عشق خود زین راز خود بگشاده ام

آنم که زین بر اسب تمنا نهاده‌ام

تا لاجرم، چو باد سوار و پیاده‌ام

افتاده‌ام چو مشک بر آتش به جرم آنک

در بر هزار نافه خاطر گشاده‌ام

لرزنده‌ام ز جنبش هر باد و بر حقم

[...]

صدرا اگرچه تو ز من آزاد و فارغی

داری خبر که بنده‌ام و بنده‌زاده‌ام

افتاده برگرفتن، از اقسام سروری‌ست

برگیر پس مرا که بدین سان فتاده‌ام

یکباره در مبند درِ لطف و مردمی

[...]

ای تو بداده در سحر از کف خویش باده‌ام

ناز رها کن ای صنم راست بگو که داده‌ام

گرچه برفتی از برم آن بنرفت از سرم

بر سر ره بیا ببین بر سر ره فتاده‌ام

چشم بدی که بد مرا حسن تو در حجاب شد

[...]

او ندا کرده که خوان بنهاده‌ام

نایب حقم خلیفه‌زاده‌ام