چو این تخت بی‌شاه و بی‌تاج شد

ز خون مرز چون پر دراج شد

صفاهان بدینگونه تاراج شد

که از شاه انجم شب داج شد

که رخشنده از فر تو تاج شد

همانا که خود زنده مهراج شد

چه ارژنگ برتخت مهراج شد

فروزنده زوباره و تاج شد

همه قلب یغمای طلاج شد

همه گنج و خرگاه تاراج شد

چو تخت شه جن به تاراج شد

ز شصت قضا تیر آماج شد

همه گنج و خرگاه تاراج شد

سراسر به تاراج طلاج شد

سراپرده و تخت تاراج شد

نگین و همه گنج با تاج شد

شورش منصور را آخر سرم معراج شد

مغزم از آشفتگی چون پنبهٔ حلاج شد

تاب یک افغان ندارد از نزاکت گوش گل

زین چمن صد بلبل از بهر همین اخراج شد

در گره چون غنچه محکم دار نقد خویش را

[...]

احمد از این مرگ بر معراج شد

حیدر کرار و صاحب تاج شد

شهی که دین احمدی، ز تیغ او رواج شد

به تارک محمّدی، «تبارک الله» تاج شد

به راه طالبان حق، وجود او سراج شد

ز احترام مولدش، حرم مطاف حاج شد

چون سراج معرفت‌ وهّاج شد

مصطفایی‌ جانب‌ معراج شد

و دیگر چو برنی سرم تاج شد

همه خرگه و خیمه تاراج شد

تویی کت سرا پرده تاراج شد

سنان سنان را سرت، تاج شد

گل ز درخشندگی سراج و هاج شد

زاغ عزازیل‌وش از چمن اخراج شد

شاخ صنوبر ز نو مسکن دراج شد

سار اناالحق زنان بر سر هر کاج شد

هستی آن طایفه تاراج شد

مرد غنی مفلس و محتاج شد