کعبه و بتخانه حجابند و بس

روی دلم سوی رخ یار کو

قبله بدل گشت درین ره مرا

خیز بگو قبلۀ کفار کو

تُدْعی غُلامی ظاهِراً

وَاَکُونُ فی سِرّی غُلامَکَ

کار عشق ای پسر به بازی نیست

عشق وصف نهاد سلطانست

بوالعجب مذهبیست مذهب عشق

اندرو شاه و بنده یکسانست

شاه محمود بود و بنده ایاز

[...]

از وحشت هستی خود ای مایه‌ی عمر

خواهم که سر کوی تو اندر روبم

گه نعره زند عقلم از بیم فراق او

گه رقص کند جانم از وعده‌ی دیدارش

در عالم عشق اگر بکار آئی تو

در دفتر عشق در شمار آئی تو

جبریل امین رکاب دار تو بود

بر مرکب عشق اگر سوار آئی تو

من می نکنم بار ملامت بر من

باری ز برای چیست انصاف بده

من او نشوم ولیک بی او

واللّه که نیم یقینم اینست

یا تاج وصال دوست بر سر بنهم

یا در سر جست و جوی او سر بنهم

چون در آمد وصال را حاله

محو شد گفت و گوی دلاله

یک ذرۀ تو سایه و خواهی که آفتاب

در برکشی رواست ببر درکشش بلا

چون دید عیان جمال محبوب

از حد مکان به لامکان شد

قصه چه کنم وجود پاکش

زین مرتبه برگذشت و آن شد

فرقست میان آنکه درّ را

از بحر ز بهر خود برآرد

با آنکه وجود خویشتن را

اندر صدف ای پسر درآرد

گفتی دگری بین کنم ای بینایی

گر تو دگری چو خویشتن بنمایی

گفتی که برو حدیث ما کن کوتاه

ای دوست کجا روم کجا دانم راه ؟

گر بر سر من خار و خسک بارانی

باران تو را دوخته‌ام بارانی

راهی که فرشتگان در آن پا ننهند

آن راه به پای خود بریدن نتوان

در عالم خود اگر مکانی سازی

بیخود شوی و ببوی خود درسازی

بهتر باشد از آنکه از طنازی

با هستی خود تو عشق کمتر بازی

چون در حرم عشق درآیی اول

زان پیش که پا درو نهی سر بنهی

تخویف من از آتش دوزخ کم کن

چون با تو بدم ز آتشم باکی نیست