ز راه چشم، غم در جان غم فرسود می پیچد

ز روزن در مصیبت خانه ما دود می پیچد

ز شمشیر که دارد صبح این زخم نمایان را؟

که دردم بر جگر زان رخت خون آلود می پیچد

کسی چون چشم ازان رخسار آتشناک بردارد؟

[...]

امید وقت خوش از جمع دیوان داشتم، غافل

که تصحیح دواوین، خونی اوقات من گردد!

چو برگ سبز کز باد خزانی زرد می گردد

نشیند هر که با من یک نفس همدرد می گردد

به می گفتم غبار کلفت از خاطر فرو شویم

ندانستم که از آب آسیا پرگرد می گردد

چنان کز صبح خیزد تیرگی از دامن شبها

[...]

ز می هرگاه روی یار عالمسوز می گردد

خجل خورشید از خود چون چراغ روز می گردد

گسستن رشته مهر و محبت را بود مشکل

رهایی نیست مرغی را که دست آموز می گردد

کند افتادگی چون خاک ره هر کس شعار خود

[...]

به کوی عشق زاهد دشمن ناموس می گردد

اگر زاغ آید اینجا غیرت طاوس می گردد

خوشا بخت گلستانی که صید خود کند ما را

قفس از شعله آواز ما فانوس می گردد

به درویش از تهیدستی گوارا مرگ می گردد

خزان فصل بهار مردم بی برگ می گردد

چراغی را که روغن می کشد دودی نمی باشد

ندارد آه حسرت هر که شادی مرگ می گردد

کم و بیش جهان در نیستی همسنگ می‌گردد

به دریا سیل الوان چون رسد یکرنگ می‌گردد

برآی از قلزم افسرده امکان به چالاکی

که در یک ساعت اینجا اشک نیسان سنگ می‌گردد

زمین خشک، گلزار از می گلفام می‌گردد

فلک بر مدعا گردش کند چون جام می‌گردد

(جنون از نشئه هشیاری من ننگ می‌گیرد

ز نور توبه‌ام آیینه دل زنگ می‌گیرد)

(هلال عید در قلب شفق دانی چه را ماند؟

چو شمشیری که از خون شهیدان رنگ می‌گیرد)

قضا تا نسخه کفر از خط جانانه می گیرد

جنون هم سر خط داغ از من دیوانه می گیرد

دل بی دست و پای من ازان مجلس چه گل چیند

که آتش از برون بزم در پروانه می گیرد

چه مشکل خوان خطی دارد سر زلف پریشانش

[...]

ز فکر قامتی در دل خرامان شعله ای دارم

که استغنا به صد شمع تجلی می توانم زد

نشد قسمت که چندان چشم شوخ او به ما سازد

که مرغ زیرکی منقار با آب آشنا سازد

نگاه آن که بر آیینه روی تو می غلطد

دمش آیینه آب گهر را بی صفا سازد

رخ مقصود از آیینه وقتی جلوه گر گردد

[...]

کسی را از بزرگان می رسد نخوت به درویشان

که بر مبلغ فزاید از تواضع آنچه کم سازد

نفس را یاد رویش شعله بی باک می سازد

نسیم زلفش از دل سینه ها را پاک می سازد

رخش هر خون که در دل کرد، شد خط عذرخواه او

که خون از مشک گشتن راه خود را پاک می سازد

تماشای تو از دل سینه‌ها را پاک می‌سازد

شکرخند تو جان‌ها را گریبان چاک می‌سازد

نمی‌آید ز شوخی بر زمین پا آن ستمگر را

به امید چه عاشق خویشتن را خاک می‌سازد؟

نفس را صافی از کلفت خراش سینه می سازد

که سوهان تیغ ناهموار را آیینه می سازد

ز مرگ عاشقان پروا ندارد حسن بی پروا

که صد طوطی ز موم سبز این آیینه می سازد

بدآموز قفس در آشیان مسکن نمی سازد

ز چشم افتاده دام تو با گلشن نمی سازد

ز عنوان بیاض دیده یعقوب شد روشن

که دورافتادگان را دیده روشن نمی سازد

نه لاله (است) این که پای بیستون را در حنا دارد

دل سنگ از برای ماتم فرهاد می سوزد

که می گفت از دل یاقوت دود عنبرین خیزد؟

خطی چون نیش زنبوران ز جوی انگبین خیزد

ز فیض خاکساری سرفراز نه چمن گشتم

که می گفت این چنین سروی ازین آب و زمین خیزد

صفای عارضش ته جرعه بر مهتاب می ریزد

لبش بیهوشدارو در شراب ناب می ریزد

نمی دانم چه خصمی با نوای بلبلان دارد

که شبنم هر سحر در گوش گل سیماب می ریزد