شد بهار و غنچه ما همچنان در خاک ماند

این گره گلزار را در رشته خاشاک ماند

لاله با دست نگارین سینه خارا شکافت

دانه ما در چنین فصلی به زیر خاک ماند

یادگار عشق داغی در دل دیوانه ماند

شمع رفت از انجمن، خاکستر پروانه ماند

گریه ام در دل گره شد، ناله ام بر لب شکست

وای بر قفلی که مفتاحش درون خانه ماند

زیر سقف آسمان نتوان نفس را راست کرد

[...]

رفت ایام جوانی، شوق در جانم نماند

هایهوی عندلیبان در گلستانم نماند

از پشیمانی سخن در عهد پیری می زنم

لب به دندان می گزم اکنون که دندانم نماند

روز قسمت چون ادا فهمی به ابرو داده اند

دلربایی را به آن چشم سخنگو داده اند

از کسی پروا ندارد دیده گستاخ من

در دیار حسن چون آیینه ام رو داده اند

در تمنای لب او بوسه های آبدار

[...]

وقت جمعی خوش که تخمی در ته گل کرده‌اند

خاطر خود جمع از امید حاصل کرده‌اند

زاهدان چون سکه بهر رونق بازار خود

پشت بر زر، روی در دنیای باطل کرده‌اند

فتنه و آشوب از هرسو به من رو کرده‌اند

تا دگر چشمان پرکارش چه جادو کرده‌اند

چشم آهوچشم من هرگز به این مستی نبود

گوییا در سرمه‌اش بیهوش دارو کرده‌اند

زهر در پیمانه کردم انگبین پنداشتند

خون دل خوردم شراب آتشین پنداشتند

خط کشیدم بر سر سوداپرست خویشتن

ساده لوحان جهان چین جبین پنداشتند

بدگمانی لازم بدباطنان افتاده است

[...]

نغمه و گفتار خوش ارواح را بال و پرند

گر به صورت رهزنند اما به معنی رهبرند

گل ز شبنم، شبنم از گل یافت چندین آب و تاب

ساده لوحان جهان آیینه یکدیگرند

پنبه از بی طالعی ناخن به داغم می زند

پرده فانوس، دامن بر چراغم می زند

عشقبازان را نسیم زلف می آرد به رقص

بوی گل بیهوده خود را بر دماغم می زند

ناله ام ناخن به داغ عندلیبان می زند

گریه گرم من آتش در گلستان می زند

شمع پا در دامن فانوس پیچید و هنوز

شوق بر خاکستر پروانه دامان می زند

نیست در جیب دو عالم خونبهای یک سئوال

[...]

روز روشن آه ما بر قلب گردون می زند

عاجزست آن کس که بر دشمن شبیخون می زند

دست گستاخم به زلف او شبیخون می زند

بوسه ام خود را بر آن لبهای میگون می زند

سرکه ابروی زاهد گر چنین تندی کند

[...]

اهل دعوی خط به حرف اهل معنی می کشند

این سگان با آهوان گردن به دعوی می کشند

نیست حسن و عشق را از یکدگر بیگانگی

عاشقان از بید مجنون ناز لیلی می کشند

گه لب لعلش دهد دشنام و گه تحسین کند

هر نفس خود را به رنگی در دلم شیرین کند

دانی از خارا بریدن مطلب فرهاد چیست؟

می کند مشقی که چون جا در دل شیرین کند

می گذارد کفش هر کس پیش پای میهمان

در لباس خدمت اظهار ملالت می کند

روح را با تن شکم‌پرور برابر می‌کند

بادبان را کشتی پربار لنگر می‌کند

تخم نیکی را زمین پاک اکسیر بقاست

قطره آبی که نوشد تیغ جوهر می‌کند

میان نور و ظلمت عالمی دارم، نمی دانم

که شامم صبح یا صبح امیدم شام می گردد

به گمنامی قناعت کن دل روشن اگر خواهی

که در چشم نگین عالم سیاه از نام می گردد

ز عشق افزون تمنای دل خودکام می گردد

ز خورشید قیامت این ثمرها خام می گردد

ز همواری نگین تا نامور گردید دانستم

که هر کس می شود هموار، صاحب نام می گردد

سگ لیلی به جز لیلی نگردد آشنا با کس

[...]

کدامین سینه مجروح مهمان تو می گردد؟

که شور حشر بر گرد نمکدان تو می گردد

نیندیشد ز دوزخ هر که دارد داغ هجرانت

نپردازد به جنت هر که حیران تو می گردد

تو کز شوخی بنای کعبه را زیر و زبر کردی

[...]

دل عاشق به جنت قانع از دلبر نمی گردد

تسلی تشنه دیدار از کوثر نمی گردد

نیم غافل ز پاس زیردستان در زبردستی

چو گوهر رشته از پهلوی من لاغر نمی گردد

گرانجان در زمین خشک گردد غرق چون قارون

[...]

کسی تا کی برای رزق دل بر آسمان بندد؟

به جاب آب، آب رو به جوی کهکشان بندد

ز بس تلخ است کامم از حدیث تلخ، حیرانم

که چون با راستی نی را شکر در استخوان بندد