ناله ام ناخن به داغ عندلیبان می زند
گریه گرم من آتش در گلستان می زند
شمع پا در دامن فانوس پیچید و هنوز
شوق بر خاکستر پروانه دامان می زند
نیست در جیب دو عالم خونبهای یک سئوال
همتم این نغمه بر گوش کریمان می زند
عاشقان را جلوه گل درنمی آرد ز جای
لاله گاهی ناخنی بر داغ ایشان می زند
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به احساسات عمیق و دردناک عشق و فراق می‌پردازد. شاعر از ناله و گریه خود سخن می‌گوید که باعث آتش‌افروزی در دل گلستان می‌شود. او اشاره‌ای به شمع و فانوس دارد که نشان‌دهنده امید و شوق هستند، حتی در میان خاکستر. شاعر بیان می‌کند که در دنیای مادی هیچ چیز ارزش یک سوال را ندارد و احساساتش را به گوش بخشندگانی که آماده شنیدن هستند می‌رساند. در نهایت، عاشقان را توصیف می‌کند که گل زیبایی از عشق را نمی‌توانند ببینند، اما زخم‌هایشان همواره یادآور درد عشق است.
هوش مصنوعی: ناله‌ام مانند ناخنی بر داغ و زخم بلبل‌ها اثر می‌گذارد و اشک‌های گرم من همچون آتش در باغ گل‌ها شعله‌ور می‌شود.
هوش مصنوعی: شمع در دامن فانوس پیچید و هنوز آرزوی پروانه بر خاکسترش حس می‌شود.
هوش مصنوعی: در جیب دو جهان چیزی پیدا نمی‌شود که ارزش یک سوال را داشته باشد. اراده من این است که این سرود را در گوش انسان‌های بخشنده طنین‌انداز کنم.
هوش مصنوعی: عاشقان وقتی به زیبایی گل و لاله می‌نگرند، تحت تأثیر آن قرار نمی‌گیرند؛ گاهی نیز به یاد درد و زخم‌های خود می‌افتند که نشان از عشق و رنجشان دارد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
هر که اقبالش، در ملک سلیمان می‌زند
مهر مهرت بر نگین خاتم جان می‌زند
آسمان بر هر که گام از خط او بیرون نهاد
از پی خوش کردن کام تو، دندان می‌زند
عزم تو، هرجا که بگشاید دری بر روی ملک
[...]
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.