بر روی پزشک زن میندیش

چون بود درست پیشیارت

از اطاعت با پدر زردشت پیر

خود به نسک آفرنگان گفته است

ستد و داد جز به پیشادست

داوری باشد و زیان و شکست

چو بشنید شاه آن پیام نهفت

ز کینه لب خود شخائید و گفت

گر سیر شدی بتا ز من در خور هست

زیرا که ندارم ای صنم چیزی لست

ای از ستیهش تو همه مردمان به مست

دعویت صعب منکر و معنیت سخت سست

ای بلفرخج ساده همیدون همه فرخج

نامت فرخج و کنیت ملعونت بلفرخج

بدهم بهر یک نگاه رخش

گر پذیر دل مرا به فرخچ

آن روی و ریش پر گه و پر بلغم و خدو

همچون خبزدوئی که شود زیر پای پخچ

اندرین شهر بسی ناکس برخاسته اند

همه خر طبع و همه احمق و بی دانش و دند

گویند نخستین سخن از نامه پازند

آنست که با مردم بد اصل مپیوند

دگر نخواهم گفتن همی ثنا و غزل

که رفت یکسره بازار و قیمت سرواد

ز بس رفعتش شاهباز خرد

نیارد بر افراز او برپرد

یکی بادپیمای کم زن بود

که از کینه با خویش دشمن بود

همه یاوه همه خام و همه سست

معانی از چکاته تا پساوند

بخنجر همه تنش انجیده اند

بر آن خاک خونش پشنجیده اند

ز تیرش رخ مه سکنجیده شد

ز تیغش دل چرخ انجیده شد

ز جودم جهانی پرآوازه شد

روان نیاکان بمن تازه شد

ز درد دل آن شب بدان سان نوید

که از ناله‌اش هیچکس نغنوید

چو گرگ ستمگر بدامت فتد

هلیدن نباشد ز رای و خرد