دگر بباغ چرا دسته سمن چیند

من دیوانه میگویم غم خود پیش دیوارش

او را چکار با ما، ما را چکار با او

ابدال وش بکویت شبها که سر نهادم

با من زار از ترحم باز میدارد تو را

شام غم غیر از سک گوش که با من یار بود

هر که را دیدم ز یاران بر سر آزار بود

گر آفتاب چو ماه رخت علم نشود

سگ به از من اگر چنین باشد

بی لبت خون جگر میرود از چشم ترم

که سرشتش ز بغض و کین باشد

خویش را خوانده به زمن در شعر

بیزارم از آن دل که پریشان نبود

کار ما در شهر با شوخ بلا افتاده است

عاشقیم و کار عاشق با خدا افتاده است

دل بدستم بود و میگشتم بگرد کوی دوست

او را غم روزگار و ما را غم یار

فرهاد رفت و کوه ملامت بجا گذاشت

چون سفیدی میان مشق سیاه

هر چه غیر از تو نام روز بر اوست

همه درویش رمز بغرایی

که دلالی و دف کشی صد بار

گریه من کن که مجنون نوحه گر دارد بسی

هوشی تو و جام می و بیهوشی و مستی

هر چه گویم همه از عالم بالا گویم

جز کوی تو دل را نبود منزل دیگر

راه خرد مردم هشیار چه دانی

من که با دل صفت آن قد رعنا گویم

خو کرده غم او بمن و من بغم او

آن پریچهره که دارد غم او شاد مرا

خدا انداخت گویا در دل آن نازنین این را

جفا و جور تو کم شد مگر شدی آگه

نی مرا یاد کند نی برد از یاد مرا

بر دل اهل وفا از ناوک آن ترک مست

مگر روزی که گیرد دامنت خار سر خاکم

چشمی که بود لایق دیدار ندارم

هر که بر پهلوی من بنشیند آزارم دهد

بداغ عشق تو خواهیم از جهان رفتن

چون کلاغی که جناح ابیض و اسود سرودم

شب چو از کوی تو آشفته و بی تاب روم

که بی رفیق بجایی نمیتوان رفتن

ریش و رویش سیه و هر دو بناگوش سپید

غرق عرقی در دل گرم که گذشتی

شده روز بیخود آنکس که شبت شراب داده