که سرشتش ز بغض و کین باشد

خویش را خوانده به زمن در شعر

سگ به از من اگر چنین باشد

بی لبت خون جگر میرود از چشم ترم

چند خونابه خورم وای که خونین جگرم

ای پرده ز روی آتشین افکنده

آتش به سرای عقل و دین افکنده

از ناز بر ابروت که چین افکنده

سبحان الله چه نازنین افکنده

هرگز لب اهل درد خندان نبود

جز گریه نصیب دردمندان نبود

دور افکنم دیده که گریان نبود

بیزارم از آن دل که پریشان نبود

کار ما در شهر با شوخ بلا افتاده است

عاشقیم و کار عاشق با خدا افتاده است

دل بدستم بود و میگشتم بگرد کوی دوست