وصلِ تو کجا و منِ مهجور کجا؟

دردانه کجا، حوصلهٔ مور کجا؟

هر چند ز سوختن ندارم باکی

پروانه کجا و آتشِ طور کجا؟

منصورِ حلّاج، آن نهنگِ دریا

کز پنبهٔ تن دانهٔ جان کرد جدا

روزی‌ که «انا الحّق» به زبان می‌آورد

منصور کجا بود؟ خدا بود خدا

وا فریادا ز عشق، وا فریادا

کارم به یکی طرفه نگار افتادا

گر دادِ منِ شکسته دادا دادا

ور نه من و عشق هر چه بادا بادا

ای شیرِ سرافرازِ زبردست خدا

ای تیرِ شهابِ ثاقبِ شستِ خدا

آزادم کن ز دستِ این بی‌دستان

دستِ من و دامنِ تو ای دستِ خدا

گفتم صنما لاله‌ رخا دلدارا

در خواب نمای چهرهٔ باری یارا

گفتا که روی به خواب بی ما وانگه

خواهی که دگر به خواب بینی ما را

گفتی که منم ماهِ نشابور سرا

ای ماهِ نشابور نشابور ترا

آنِ تو ترا و آنِ ما نیز ترا

با ما بنگویی که خصومت ز چرا

هرگاه که بینی دو سه سرگردان را

عیبِ رهِ مردان نتوان کرد آن را

تقلید دو سه مقلّدِ بی‌معنی

بدنام کند راهِ جوانمردان را

یا‌رب مکن از لطف پریشان ما را

هر چند که هست جرم و عصیان ما را

ذاتِ تو غنی بوده و ما محتاجیم

محتاج بغیرِ خود مگردان ما را

گر بر درِ دیر می‌نشانی ما را

گر در رهِ کعبه می‌دوانی ما را

اینها همگی لازمهٔ هستی ماست

خوش آنکه ز خویش وارهانی ما را

تا چند کشم غصهٔ هر ناکس را

وز خسّتِ خود خاک شوم هر کس را

کارم به دعا چو برنمی‌آید راست

دادم سه طلاق این فلک اطلس را

پرسیدم ازو واسطهٔ هجران را

گفتا سببی هست بگویم آن را

من چشمِ توام اگر نبینی چه عجب

من جانِ توام کسی نبیند جان را

از زهد اگر مدد دهی ایمان را

مرتاض کنی به ترکِ دُنیی جان را

ترکِ دنیا نه زهدِ دنیا زیراک

نزدیکِ خرد زهد نخوانند آن را

تسبیح ملک را و صفا رضوان را

دوزخ بد را بهشت مر نیکان را

دیبا جم را و قیصر و خاقان را

جانان ما را و جان ما جانان را

ای دوست دوا فرست بیماران را

روزی ده جن و انس و هم یاران را

ما تشنه لبانِ وادیِ حرمانیم

بر کشتِ امیدِ ما بده باران را

دی شانه زد آن ماه خمِ گیسو را

بر چهره نهاد زلفِ عنبر بو را

پوشید بدین حیله رخِ نیکو را

تا هر که نه محرم نشناسد او را

در کعبه اگر دل سوی غیرست ترا

طاعت همه فسق و کعبه دیرست ترا

ور دل به خدا و ساکنِ میکده‌ای

می نوش که عاقبت بخیرست ترا

تا درد رسید چشمِ خونخوار ترا

خواهم که کشد جانِ من آزارِ ترا

یا رب که ز چشم‌زخمِ دوران هرگز

دردی نرسد نرگسِ بیمار ترا

در دیده به جای خواب آب است مرا

زیرا که به دیدنت شتاب است مرا

گویند بخواب تا به خوابش بینی

ای بیخبران چه جای خواب است مرا

آن رشته که قوّتِ روانست مرا

آرامشِ جانِ ناتوانست مرا

بر لب چو کشی جان کشدم از پی آن

پیوند چو با رشتهٔ جانست مرا

یا رب ز کرم دری برویم بگشا

راهی که درو نجات باشد بنما

مستغنیم از هر دو جهان کن به کرم

جز یادِ تو هر چه هست بر از دلِ ما