خوان میفکند کنون مسلمانان

آن خواجه که سگ بر او شرف آرد

خوانی که ز خون آدمی باشد

افطار بدان کسی روا دارد؟

خود کس نرود و گر رود آنجا

[...]

زاول که نفس ناطقه را از شعاع عقل

ایزد به لطف خویش و به رحمت بیافرید

پستان خویش در دهن شاعران نهاد

تا هر کسی به قدر فصاحت همی مکید

وز بهر اینکه دیرتر آمد مجیردین

[...]

صائم الدهر اسبکی دارم

که بده روز روزه نگشاید

روز چون یوز خسته میخسبد

شب چو سگ پاس درهمی پاید

در رکوعست سال و مه لیکن

[...]

ایا صدری که چرخ پیر چون تو

جوانی در همه معنی نیارد

فلک در خدمتت خم می پذیرد

جهان در طاعتت جان می سپارد

سپهر امروز در دیوان جودت

[...]

مرا گویند مولانا ترازویی‌ست کز عدلش

نه میل این یکی دارد نه قصد آن دگر دارد

درین شک نیست کو همچون ترازویی‌ست زین معنی

که میلش سوی آن باشد که او زر بیشتر دارد

دوستی در سمر کتابی داشت

پیش من صفحه ازان میخواند

که فلان شخص در فلان تاریخ

بیکی بیت بدره ها بفشاند

وان دگر پادشه بیک نکته

[...]

از منت شرم نیامد که پس از چندین مدح

وعده های تو همه عشوه و تمویه بود

مردریگی که مرا خواهی دادن بدو سال

چند محتاج بترویح و بتوجیه بود

من خجل میشوم از هر که بخواند شعرم

[...]

ترا فضل بر دیگری بیش ازین نیست

که تو میدهی چیز و او می ستاند

چوندهی و نستاند آن فضل برخاست

تو اوئی و او تو چه رجحان بماند؟

طمع چون بریده شد از خیر خواجه

[...]

چرا باید که عاقل بهر روزی

بر هر ناسزا پرواز گیرد

ز شرکست اینکه مردم از پی رزق

کسی را با خدا انباز گیرد

چه ترسی زانکه خشنودی و خشمش

[...]

ای ز خورشید رای روشن تو

جوهر عقل کرده استمداد

وی ز نوک سیاه خامه تو

برده جان عطارد استعداد

خط تو و استقامت الفش

[...]

بخاک پای رکن الدین اگر چه

مرا پیوسته او بی برگ دارد

که عیشی کان نه اندر خدمت اوست

بذوق عقل طعم مرگ دارد

بمعبود بیچون که چون گفت کن

ز کتم عدم جان زمین بوس کرد

که بی طلعت تو درین چندگاه

همی بخت بد بر من افسوس کرد

دل ار شادیی داشت تلبیس بود

[...]

نشوم من ز تو خرسند بتحسینی و بس

که گر احسنت نگوئی تو چو تو صد گویند

تو مرا لایق این خدمت تشریفی ده

زانکه تحسین تهی ام دگران خود گویند

بیکی برد اشارت کردم

سوی آنکس که چنونبود راد

دست بربر زد و پذرفت بطبع

آنچنان کز کرمش گشتم شاد

مدتی رفت و نکرد آنچه شنود

[...]

جُبّه و دستار افزونی که من در خدمتت

بارها بفروختم این بار می‌باید خرید

رسم تشریف از میان برداشتی تا لاجرم

نیست ما را جبه و دستار می‌باید خرید

خلعت خاص تو خواهم وین زمان خواهم بده

[...]

اسراف مکن ببذل مالت

کز سیم و زرت نمیگزیرد

نی بیزرت ایچ حکم باشد

نی بی درمت کسی پذیرد

هر کونه بقدر خود کند خرج

[...]

تا زنده ایم بر من و تو گفتگو کنند

از بعد ما حدیث من و تو نکو کنند

چون روزگار کش همه کس ذم همیکند

وانگه چو در گذشت همه یاد او کنند

خداوندا تو آنشخصیکه چشم چرخ فیروزه

نبیند در هزاران دور اگر چون تو بشر جوید

سپهر مجد و بحر علم و کان جود مجدالدین

که عقل کل زرای روشن تو راهبر جوید

بوقت بزم تو کان از کف رادت امان خواهد

[...]

بدانخدای که بی گرد موکب امرش

غبار صبح برین سبز طاق ننشیند

همای سلطنت او چو بال بگشاید

بر آشیانه این نه رواق ننشیند

سوی معارج عرشش سفر نداند عقل

[...]

شاعری را اگر دهی دشنام

بر تو آنرا وظیفه پندارد

ور قفائی خورد ز تو بمثل

سر سال آن قفا طمع دارد

بر امید وظایف مردم

[...]