بفرمود تا زین بر اسبان نهند

نوید بشارت بکیوان دهند

بر آرند چون باد پای از صطبل

نوازند شیپور و کوبند طبل

ز جوش نی و غرش کرنای

[...]

و زان پس روان شد یکی تند مرد

به آدشته نزد آقاخان چو گرد

که ای سالها آب رخ ریخته

به یاری ما فتنه انگیخته

تو بودی که بودی هوادار ما

[...]

سحرگاه چون اختر اورمزد

برون آمد از شبروی همچو دزد

خور افتاد چون عابدی زرد چهر

پی سجده در خانقاه سپهر

زمانه بر اندام سیارگان

[...]

چه نشتی که رانئا زن خیننه

ایواره مچاپن کور سیننه

خنقای دامن میشه تل خاک

تواته گرفتن به قصد هلاک

بوم تمبیره مه غیکم دورو

[...]

نشستی بایوان ونازی ببخت

ندانی که وارون شدت تخت و بخت

توئی خفته اکنون بچرم پلنک

ندانی که بر سینه ات خورده سنگ

بمغز افکنی گرمی باده را

[...]

چه بانو نیوشید پیغام او

درافتاد لرزه بر اندام او

بغرید همچو یکی ماده شیر

نظر کرد در روی او خیر خیر

که اینان کجا مرد کار منند

[...]

محمد بدو گفت مخروش هیچ

که دشمن نیارد در اینجا بسیج

من آنم که خود آزمودی مرا

شناسیده زین پیش بودی مرا

بخاطر نداری مگر سال پار

[...]

چو بشنید بانو چنین داستان

بدو گفت احسنت ایا پهلوان

که گشته است گیتی به ما ترشرو

ببرد است دندان بخونمان فرو

بداندیش را بخت رام آمده است

[...]

در این کار بودند کارآگهان

که ناگاه جاسوسی آمد نهان

فرود آمد آنجا به مانند پیک

بگفتا که خانم سلام علیکم

نشستیه تا کی چنین بی خبر

[...]

رسیدند گردان خونخوار یل

نشان شد تنت پیش تیر اجل

کنون حکم و مأمور سلطان رسید

فراوان سپاه از فراهان رسید

برون آمدستند از خانقاه

[...]

چو بانو شنید این حکایت تمام

تو گفتی نشاندند زهرش بکام

چنین گفت با پهلوانان خویش

مدارید اندیشه از جان خویش

شما باید از بردن مال و رخت

[...]

پس آنگه در ایوان خود بنگریست

برآورد آهی و از جان گریست

ندانستم ای خانه ویران شوی

ابا خاک تاریک یکسان شوی

ندانستم این گنبد لاژورد

[...]

از آن سو فرنگیس ژولیده موی

خروشیده جان و خراشیده روی

بزد قفلی از آهن اندر حصار

که دشمن نیارد بدان سو گذار

پس آنگه بر آمد به بالای بام

[...]

در این گفتگو بود آن خوبچهر

که آواز غم شد بلند از سپهر

تبیره زن خیل جنگ آوران

درافکند آوازه بر اختران

همه دشت پر نیزه و تیغ شد

[...]

همه اهل مشکو ز جا خواستند

میان را به خدمت بیاراستند

کنیزان سیمین بر سر و قد

غلامان مه طلعت با خرد

ز رخسارشان ماه تابان خجل

[...]

چنین گفت بانوی شیرین زبان

که ای جمله با من چو جان مهربان

مرا نیست دیگر توانای زیست

برین زندگی زار باید گریست

شما را پس از من بسی ناز باد

[...]

پس آنگه یکی توسنی تند خواست

بر آمد ببالای او گشت راست

همی چست راند آن سبک روح را

یم قلزم وکشتی نوح را

تو گفتی که ماهی است بالای ابر

[...]

زمانی که قفقاز را روس برد

ز ایرانیان نام و ناموس برد

از آن روز گُردان و شیراوژنان

سزد گر بپوشند رخت زنان

از آن روز ایرانیان مرده‌اند

[...]

مخسب ای برادر که دزدان به خواب

بتازد برِ خفتگان با شتاب

تو در خوابی و خصم بیدار بخت

بدرّد بر اندامت از کینه رخت

بشو سرمهٔ خواب و مستی ز چشم

[...]

شنیدم که سیمرغ پیروزگر

چنین گفت با رستم زال زر

که از من به بهمن شهِ تاجدار

همی گو که ای پور اسفندیار

خداوند گیتی در این روز سخت

[...]