بر آفتاب روی تو تا دیده عاشق است

از حسن مطلع سخنم صبح صادق است

گر شمع سوز دل به زبان آورد رواست

او مؤمن و دل به زبانش موافق است

جان را به عشق سابقه‌ای بود در ازل

[...]

یا رب این عید مبارک چو همایون قدم است

کز قدومش همه آفاق چو باغ ارم است

صبح عید است به آهنگ صبوحی برخیز

که ز مرغان سحر بلبله در زیر و بم است

از سر مهر برآور نفس گرم چو صبح

[...]

دلا کسی که مقید به قید خویشتن است

اگر چه جان عزیزست پای در بند تن است

خرابهٔ دلش از غم بود خراب آباد

کسی که همت او بر عمارت بدن است

برون پرده نبینی جمال یار اگر

[...]

دیوانه‌ام وین عقل کل طفل دبستان من است

روح‌القدس بر لوح دل کمتر ثنا خوان من است

تا مشتری شد دلبرم فارغ ز حوض کوثرم

مه را گریبان می‌درم، مه در گریبان من است

من چون خلیفه زاده‌ام، اندر ولایت حاکمم

[...]

خدای خواست که بدهد جهانیان را داد

ترا ز خلق جهان برگزید و شاهی داد

پناه و پشت سلاطین جلال دین هوشنگ

که آبروی کیانی و نور چشم قباد

به باغ معرکه سرو بلند، نیزهٔ پست

[...]

ایزد اساس قصر بقا بر فنا نهاد

بنیاد خاک بر سر باد هوا نهاد

ما را چو دانه خرد کند آسیای چرخ

کو معنی دقیق در این آسیا نهاد

کرد از وجود قافله سوی عدم روان

[...]

می‌زند خوش نفس باد صبا جان دارد

باد گویی نفسی از دم جانان دارد

هم عفی الله غم عشق تو که از آه چو برق

مجلس تیرهٔ ما شمع شبستان دارد

باد در زلف تو می‌پیچد از آن دربان است

[...]

صبا افتان و خیزان گرد گل بسیار می‌گردد

ضعیف است از دویدن دم به دم بیمار می‌گردد

چنان ضیق النفس دارد که گر سرعت کند در ره

بر او از ناتوانی دم زدن دشوار می‌گردد

مگر او را ز اقبال سلیمان است این دولت

[...]

اگر نقاب شب از روی مه براندازد

ز مهر فتنه به شام و سحر در اندازد

غلام هندوی آن طرهٔ چو شمشادم

که سایه بر رخ خورشید انور اندازد

اگر فرستد پروانه‌ای به دست خیال

[...]

لطافت تو به آب خضر بقا بخشد

عبارت تو به در ثمین بها بخشد

صبا ز کوی تو از ضعف جان نخواهد برد

مگر که بوی خوشت قوت صبا بخشد

به چین زلف تو زد لاف مشک چین و خطاست

[...]

ماه روز افزون من چون مهر خنجر می‌کشد

می‌خورم سهمی که ابرو چون کمان در می‌کشد

صید لاغر گشته‌ام آن ترک تیر انداز را

وز سیه چشمی کمان بر صید لاغر می‌کشد

دو به دو چشمان او می می‌خورند از خون دل

[...]

خوش است عید از آن خوشتر اینکه یار آمد

فراز خنگ فلک ماه من سوار آمد

به یاد زلف و رخش ناله کرده‌ام شب و روز

گل مراد پس از نالهٔ زار آمد

ز لطف و نازکی‌اش عمر نازنین خواندم

[...]

به دل رسید بشارت که دلستان آمد

چو مه به منزل و چون گل به بوستان آمد

فراز خنگ فلک آفتاب قلعه نشین

کشید تیغ و بر آفاق کامران آمد

همین که دیدمش از دور، همچو جان عزیز

[...]

کعبتین روز و شب در طاق اخضر کرده‌اند

هفت مهره در دو شش خانه مششدر کرده‌اند

بلعجب منصوبه‌ای از غیب می‌آید پدید

مختلف نقشی به هر صورت مصور کرده‌اند

تا دو شمع افروختند از مهر و مه در روز محاق

[...]

رسید مژده دولت یار می‌آید

چو مه به قلهٔ گردون سوار می‌آید

به ابروی چو کمان تیر غمزه پیوسته

گمان برم که به عزم شکار می‌آید

فتاده در پی او صد هزار دل چو سپاه

[...]

خط غباری نوشت حسن تو بر خد

پیر خرد را چو طفل تختهٔ ابجد

از خط صورت بخواندم ابجد معنی

ابجد تو کرد فارغم ز اب و جد

نیست دلم را به غیر روی تو مقصود

[...]

ای آفتاب حسن به دوران روزگار

چون مه بر آر سر ز گریبان روزگار

بگشا چو غنچه پرده ز رویت که کس ندید

یک گل به رنگ تو ز گلستان روزگار

بنشین بر آب چشمهٔ چشمم که بر نخاست

[...]

چو چشم مست تو بیمار گشته‌ام ز خمار

برای دفع حمارم سبوی می ز خم آر

مرا ز نار فراق تو در دل آسیب است

بیار باده مگر شود به شربت نار

مدام تلخ چشاند حریف را ساقی

[...]

چه ماهی است که او را بود بر آب گذر

به بحر همچو صدف گشته حامل گوهر

به شکل نون هلالی است بر صفیحهٔ آب

چو ماه نو که نماید ز گنبد اخضر

مکان یونس عهد است،‌ همچو بطن الحوت

[...]

پیام گل سوی بلبل رساند باد سحر

سپید سر و به رقص آمد از سماع خبر

ز باد صبح بر افروخت لاله چون آتش

که برد خاک چمن آب جنت و کوثر

هوا بر آب شکوفه همی‌کند کافور

[...]