دلا کسی که مقید به قید خویشتن است
اگر چه جان عزیزست پای در بند تن است
خرابهٔ دلش از غم بود خراب آباد
کسی که همت او بر عمارت بدن است
برون پرده نبینی جمال یار اگر
چو کرم پیله تنت گرد گرد خویشتن است
به گرد کعبهٔ ظاهر چه سود گردیدن
ترا که کعبهٔ باطن هنوز پر وثن است
به رشته تابی از چرخ اگر جوان مردی
طمع مکن که جهان بر مثال پیر زن است
جُنب مباش که گردون مثال گرمابه است
اثیر گلخن و دست زمانه جامه کن است
بر آر غسل طریقت به هفت آب نیاز
که این طریقهٔ وضو از فرایض سنن است
به دار ملک فنا شو اگر بقا خواهی
سهیل میطلبی نا گزیرت از یمن است
حدیث حب وطن را ز من شنو تفسیر
گذر به عالم دل کن که اولین وطن است
دلی که قبله چو آذر نسازد از صورت
درون آتش خلت خلیل بت شکن است
ز فتنهٔ فلک و انقلاب او اندیش
که چرخ منقلب است و ستاره پر فتن است
شوند تفرقه از جمع چون بنات النعش
اگر چه صحبت ابناء دهر چون پرن است
ز شیخ دور طلب کن طریق رشد و ثبات
که قطب روی زمین است و مرشد زمن است
یگانه سید سادات فخر آل رسول
که در میان امم مستشار و مؤتمن است
به علم و جود و سخاوت به مردمی و هنر
به روز معرکه نایب مناب بوالحسن است
چو ذوفنون جهان است ذات کامل او
از آنچه بیم که میل جهان به مکر و فن است
صفای آینه دارد از آن نمد پوش است
کزین لباس به آئینه نور مقترن است
نمود بر قد او صورت نمد زیبا
کز آن به هر سر موئیش سیرت حسن است
زهی سحاب سخائی که تیرباران را
به روی باغ ز لطف تو چتر گل مجن است
ز بحر جود تو یک قطره ابر نیسان است
ز بوی خُلق تو یک شمه نافهٔ ختن است
به هر کجا که بود در زمانه انجمنی
ز روی و رأی منیر تو شمع انجمن است
به غیر ساقی و مطرب به دور دولت تو
نه احتمال حرامی نه خوف راهزن است
ز اهتمام تو من بعد کس نشان ندهد
که از نسیم صبا گل دریده پیرهن است
ریاض منقبت آل مصطفی چمنیست
که صد هزار ثناخوان چو من در آن چمن است
تو در میانهٔ ابنای دهر ممتازی
چنان که در صدد خار و خس گل و سمن است
به دست اگر چه ندارد به غیر باد چنار
به بوی لطف تو در رقص همچو نارون است
زمانه همچو مغیلانگه است غولان را
نهال آل نبی ارغوان و یاسمن است
هنرپناها صد گونه خرده است مرا
چو غنچه در دل و مُهرم ز مهر بر دهن است
شکایتی که من از حزن در سفر دارم
علی التمام نگویم که موجب حزن است
مرا که یوسف مصر فصاحتم به سخن
ز سجن غم به در آور که منزل شجن است
کشیدهام سخنی چند چون گهر در نظم
در ثمین مرا از ثمین تو ثمن است
ز بحر شعر بر آرد در دعا ناصر
که مقطع سخن او چو ساحل عدن است
همیشه تا که در این دیر شمع عیسی را
ز تاس دایر مینای آسمان لگن است
به مهر مُهر تو باد آسمان که بد خواهت
زبان بریده بمانند شمع در لگن است
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
چه سنت است که در شهر زینت زَمَنَ است
رسول شادی و جشن رسول ذوالمِنَن است
خجسته موسم عیدست کاندرین موسم
بر آسمان سعادت ز انجُم انجمن است
اگرچه تهنیت از دیگران به نثر نکوست
[...]
هنوز آن رخ چون ماه پیش چشم من است
شکنج جانم ازان زلف در هم و شکن است
چه سود پختن سودا چو شمع جانم سوخت
ز آتشی که مرا در درونه شعله زن است
شبم که تا به قیامت امید صبحش نیست
[...]
بزرگوار امیری که زبده کرم است
در انتساب حسینی و سیرتش حسن است
سر اکابر سادات مشرق و مغرب
عماد دولت و ملت علی بن حسن است
ملک صفات بزرگی که نطق فایح او
[...]
سواد سنبل او بر بیاض یاسمن است
و یاسمن که خطش بر ورق ز یأس من است
خطش بنفشهٔ سیراب گشته میدانم
ولی ندانم خدش گل است یا سمن است
به گرد عارض کافور او خطی از مشک
[...]
نهفته سیم به زیر قبا که این بدن است
گرفته برگ سمن را به بر که پیرهن است
بسن ز پیرهن اندام نازکش که مگر
در آب گشته عیان عکس لاله و سمن است
اگر کنند به گل نازنین تنش را باد
[...]
معرفی آهنگهایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیهای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 شما حاشیه بگذارید ...
برای حاشیهگذاری باید در گنجور نامنویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.