آنها که جهان به کام دل داشته اند

رفتند و جهان به جای بگذاشته اند

در زیرزمین به درد دل می دروند

تخمی که به بالای زمین کاشته اند

از آخر عمر اگر کسی یاد کند

شرمش بادا که خانه آباد کند

دیدیم به چشم خویش باد است جهان

خاکش بر سر که تکیه بر باد کند

از دست اجل هیچ قدح نوش مکن

وین عشوهٔ روزگار در گوش مکن

ارواح گذشتگان تو را می گویند

کای صدر اجل اجل فراموش مکن

قیصر که زمین به پای حشمت فرسود

قصرش به بلندی زفلک برتر بود

ای کیخسرو که جاش داری بنگر

کو قصر کجا قیصر گویی که نبود

بر سبزه چو چشم ابر نوروز گریست

بی وصل رخ یار نمی شاید زیست

شد لاله زخاک دیگران مجلس ما

تا سبزهٔ گور ما تماشاگه کیست

با یار اگر آرمیده باشی همه عمر

لذات جهان چشیده باشی همه عمر

چون حاصل کار مرگ خواهد بودن

خوابی باشد که دیده باشی همه عمر

امروز زخیل دل چو بیرون باشی

فردا لاشک عاجز و مغبون باشی

چون در کله عمر نداری پشمی

دست اجلت پنبه نهد چون باشی

تا از دم خواجگی و میری نرهی

گر میر سپاهی ز اسیری نرهی

چون طوطی آن خواجه که آن رمز شنید

زاین بند قفص تا بنمیری نرهی

تا ظن نبری که کاردان خواهی بود

چون مرغ پرنده کامران خواهی بود

روزی که اجل دامن عمرت گیرد

در بطن زمین چو دیگران خواهی بود

مهمان جهان یکشبه بنمای که بود

کش روز سیه نکرد این چرخ کبود

آبیش که خورد تا هم از دیده نریخت

نانی به که داد کاخرش جان نربود

محراب چمن را زگل آمد قندیل

وز باد به یک هفته فرو مرد ذلیل

یعنی که درین مرحله ای بی حاصل

یک هفته بود گشت دگر هفته رحیل

اسباب فلک چو مهره بشمرد به خاک

کس را ننواخت تاش نسپرد به خاک

هر شاخ که برگ او بلند است امروز

از آب برآورد و فروبرد به خاک

پروانگکی به پیش شمعی بپرید

در گوشهٔ شمع گوشهٔ یک تنه دید

جان داد به شکرانه در آن حجره خزید

بی جان دادن کسی به جانان نرسید

چون از پی دلبر دل شوریده برفت

وز غایت آرزوش دزدیده برفت

دانست که گرد دوست ماند برهد

خون گشت چو قطره قطره از دیده برفت

بی روی تو گرچه رهگذر جای گل است

ما را نه غم باغ و نه پروای گل است

گر دست برم بی تو سوی گل، بادا

در چشم من آن خار که در پای گل است

انعام تو عام است و دلم بی بهر است

تریاک کزو هلاک خیزد زهر است

تو لقمهٔ باز در دم صعوه نهی

وآنگه گویی فرو بر آخر قهر است

چون معترفم بدانچ سرمستی هست

در حضرتت افلاس و تهیدستی هست

من آن توم تو را چه باشد هیچی

تو آن منی مرا همه هستی هست

بیچاره دل شکسته چون بستهٔ تست

بی مرهم وصل هر زمان خستهٔ تست

چون می گسلی از آنک پیوستهٔ تست

گر بستهٔ تست دل نه بشکستهٔ تست

دلدار چو دید خسته و غمگینم

آمد نفسی نشست بر بالینم

با گرمی همی گفت که ای مسکینم

هم می ندهد دل که چنینت بینم

از باد صبا دلم چو بوی تو گرفت

بگذاشت مرا و جست و جوی تو گرفت

زین پس به من خسته نگه می نکند

بوی تو گرفته بود و خوی تو گرفت