اوحدالدین کرمانی
»
دیوان رباعیات
»
الباب الثانی عشر: فی الوصیة و الاسف علی مافات و ذکر الفناء و البقاء و ذکر مرتبته و وصف حالته رضی الله عنه
»
شمارهٔ ۲۹
از آخر عمر اگر کسی یاد کند
شرمش بادا که خانه آباد کند
دیدیم به چشم خویش باد است جهان
خاکش بر سر که تکیه بر باد کند
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به مفهوم ناپایداری دنیا و بی‌ثباتی آن اشاره دارد. شاعر هشدار می‌دهد که اگر کسی در سنین بالا به فکر آباد کردن و تجمل‌گرایی بیفتد، باید شرمنده باشد. او به تجربه خود از تغییرات جهان اشاره می‌کند و می‌گوید که بر باد ساختن، نتیجه‌ای جز نابودی ندارد.
هوش مصنوعی: اگر کسی در پایان زندگی‌اش به یاد کسی بیفتد، خوب است که به جای آنکه به دنبال آسایش و ثروت برود، نیت کند تا برای دیگران خانه‌ای پر از آرامش و محبت بسازد.
هوش مصنوعی: در دنیای مادی، مشاهده کردیم که این دنیا همچون بادی است که بر روی خاک نشسته است و هر کسی که بر این دنیا تکیه کند، در واقع بر روی باد تکیه زده است، زیرا ثبات و استحکام ندارد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
از آخر عمر اگر کسی یاد کند
شرمش بادا که خانه آباد کند
دیدیم به چشم عقل بادست جهان
خاکش بر سر که تکیه بر باد کند
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.