در بادیهٔ عشق دویدن چه خوش است

وز عیب کسان نظر بریدن چه خوش است

زین سان که من احوال جهان می بینم

دامن ز زمانه در کشیدن چه خوش است

عشق است که جمله زینت مردمی است

محروم شدن زعشق نامحرمی است

هر کاو نچشیده است دلش لذت عشق

خر باشد اگرچه صورتش آدمی است

جز در دل و جان عاشقان جای تو نیست

واندر سر و عقل جز تمنّای تو نیست

گر سوختم از آتش سودات رواست

خامی است که در پختن سودای تو نیست

از لذت عشق در جهان خوش تر چیست

جز جان دادن درین میان خوش تر چیست

من دست ندارم از تو گر سر ببُرند

چو پای به عشق در نهادم سر چیست

این خوش پسران که در غمم می دارند

جان تو که هردم به دمم می دارند

دانی که برهنه سر زبهر چه شدند

کشتند مرا و ماتمم می دارند

در عالم عشق صادقی باید کرد

با هر چه رسد موافقی باید کرد

در عشق سراسر قدم پیران زد

سر در سر کار عاشقی باید کرد

عشّاق دمی زقید هجران نرهند

تا کام به زیر گام خود در ننهند

گر عاشق مایی زسر خود برخیز

کانجا به گزاف جه به کس می ندهند

عشق آمد و صد گونه پریشانی کرد

در چهرهٔ دل هزار ویرانی کرد

ای دل چو رسید غم کجا دانی شد

وی جان چو ضرورت است چه توانی کرد

از دل خبری دیدهٔ غمّاز آورد

واندوه زساز رفته ام باز آورد

نادیده دلم زفتنه ها ایمن بود

عشق آمد و باز فتنه ها باز آورد

در عشق مرا زجان و تن نامی ماند

شد بسته زفان و زان سخن نامی ماند

دی من بودم که نام او می بردم

اکنون همه او شدم زمن نامی ماند

عشّاق به جان و دل غمت درگیرند

آن روز مباد کز تو دل برگیرند

گویند که زندگی بود از پس مرگ

آن زندگی آن است که پیشت میرند

در عشق سری و سرفرازی نخرند

خودبینی و کبر و بی نیازی نخرند

سرمایهٔ عشق عجز و بیچارگی است

کانجا جَلدی و چاره سازی نخرند

مردان ره عشق تو جانها دارند

در حجرهٔ درد تو نهانها دارند

با خرقه و ژنده ای به صد پاره مناز

کانجا به جز از خرقه نشانها دارند

از عشق تو بوی مختصر نتوان برد

جز درد دل و سوز جگر نتوان برد

بی عشق تو هرک می برد عمر به سر

ضایع تر از آن عمر به سر نتوان برد

عشق تو که هرگزم ملولم نکند

در سینهٔ بحر تو نزولم نکند

گفتی که به طعنه رو دری دیگر کوب

با داغ تو هیچ کس قبولم نکند

عشقت که زجمله خلق هستی بربود

هشیاری ما به بوی مستی بربود

من بودم و نیم دل به صد خون جگر

وآن نیز غمت به چربدستی بربود

[چو]ن عشق ولای خود دمیدن گیرد

جان از همه آفاق رسیدن گیرد

[ج]ایی برسد دیده که در هر نفسی

بی زحمت دیده دوست دیدن گیرد

در عشق حدیث کفر و ایمان نکند

بر در دربند و بام درمان نکند

آنجا که شه عشق فرو آرد سر

در پای غمش نثار جز جان نکند

یا رب که اگر عشق تو افزون گردد

این عاقبت کار دلم چون گردد

عشق تو چو کیمیاست یک ذرّه ازو

بر دل نه که بر کوه نهی خون گردد

جز آتش عشق رنگ دل نزداید

جز در غم تو عشق طرب نفزاید

در عشق تو دل دلیر و ثابت باید

یا رب تو دلی بخش که آن را شاید