کرد یاد حضور درویشان

که سرم خاک مقدم ایشان

رفتی اندر صف صفا کیشان

بر زبانش به جای من ایشان

بگذری تو ازان جفا کیشان

وین عجب کز تو نگذرند ایشان

گفت بعد از سلام با ایشان

کای به ملک صفا وفاکیشان

آنگه آمد برون و با ایشان

گفت کای زمره وفاکیشان

ابرویش قبله صفا کیشان

طاق محراب طاعت اندیشان

که فلان هست ز نیکوکیشان

مخلص و معتقد درویشان

ای رضا بخش ریاضت کیشان

رایض طبع رضا اندیشان

کجا گردد تو را خاطر پریشان

که من باشم یکی دیگر ازیشان

آن شیوه چو دید قیس ازیشان

برخاست ز جای خود پریشان

زین گونه حکایت پریشان

رسوایی توست قصد ایشان

بیچاره چو با دل پریشان

شد همدم ماه مهر کیشان

آن گفت فغان ز کینه کیشان

این گفت که باد مرگ ایشان

از پرتو عدل شه بر ایشان

بودند به هم ز صلح کیشان

چو زلف دلبران دایم پریشان

غم بیگانه و اندوه خویشان

که رسم این بود اندر دین ایشان

که می بودند بر آیین پیشان

چو خسرو این سخن بشنید ازیشان

به کار خود به غایت شد پریشان

نه از بیگانه روزی نی زخویشان

مگردا، خاطر جمعت پریشان

دل شیرین ازین بودی پریشان

که از وی دور بودی شیر میشان

چنان شد مرگ، کز بخت پریشان

نمی یارست گشتن گرد ایشان