ز سیمین زنخ گویی انگیخته

بر او طوقی از غبغب آویخته

هنوز آن طلسم ِ برانگیخته

در آن دشت مانده‌ست ناریخته

نه اسبی عقابی برانگیخته

نه تیغی نهنگی درآویخته

ز گردن بسی خون درآویخته

بسی خون گردنکشان ریخته

چو بینی به شاخی برانگیخته

یکی اژدها بینی آویخته

کهن گشته و موی ازو ریخته

ز نیکوترین جایی آویخته

ز عنبر خطی بر گل انگیخته

بر گل جهان آب گل ریخته

چو شد نار پستانم انگیخته

ز بستان دل نار شد ریخته

بر این سبزهٔ آهو انگیخته

ز ناف زمین نافه‌ها ریخته

دو قرن از سر هیکل انگیخته

بر او لاجورد و زر آمیخته

بر آن گوش چون تاج انگیخته

ز زر داشتی طوقی آویخته

در این قطرهٔ آبِ ناریخته

بسی خرّمی‌هاست آمیخته

ز روی و ز مس قالبی ریخته

وزآن صورت اسبی انگیخته

تکش با تلاوش در آویخته

چنین رودی از هر دو انگیخته

دو تندیس از زر برانگیخته

ز هر صورتی قالبی ریخته

سکندر بر آن لوح ناریخته

چو لوحی شد از شاخی آویخته

خمی هر کس از گل برانگیخته

ز کنجد درو روغنی ریخته

ستوران ز نعل آتش انگیخته

بجای خوی از سینه خون ریخته

طلسمی مسین در وی انگیخته

به گردن درش طبلی آویخته

جهان چون سیه دودی انگیخته

به مویی ز دوزخ درآویخته