حقیقت فاش گشت و جان برون شد

دلم ذرّات کل را رهنمون شد

مرا ابلیس اینجا رهنمون شد

دلم از خویشتن کلّی برون شد

عجائب حیرتم در دل فزون شد

ولیکن عشق با من رهنمون شد

ز قرآن او حقیقت رهنمون شد

ز شوق عشق در دریای خون شد

چو آدم راز دید از وی برون شد

به آخر یار او را رهنمون شد

مر او را آدم اینجا رهنمون شد

که آدم زو یقین عین سکون شد

بسوی آب آخر زان درون شد

که آب او در اینجا رهنمون شد

خدایگان بزرگان و مقتدای کرام

که صیت عدل تو معمار ربع مسکون شد

کمال قدر ترا پایه آنچنان عالیست

که اوج قبّۀ چرخش چو صحن هامون شد

هزار بار فزون دیده ام که همّت تو

[...]

گرفت خشم ز بستان سرخری و برون شد

چو زشت بود به صورت به خوی زشت فزون شد

چون دل سیاه بد و قلب کوره دید و سیه شد

چو قازغان تهی بد به کنج خانه نگون شد

چو ژیوه بود به جنبش نبود زنده اصلی

[...]

گفتی که سرشک تو چرا گلگون شد؟

چون پرسیدی راست بگویم چون شد:

خونابهٔ سودای تو میریخت دلم

چون جوش برآورد، ز سر بیرون شد

گفتی که سرشک تو چراگلگون شد؟

چون پرسیدی راست بگویم چون شد:

خونابهٔ سودای تو میریخت دلم

چون جوش برآورد، ز سر بیرون شد

گفتی که سرشک تو چراگلگون شد؟

چون پرسیدی راست بگویم چون شد:

خونابهٔ سودای تو میریخت دلم

چون جوش برآورد، ز سر بیرون شد

گفتی که سرشک تو چرا گلگون شد؟

چون پرسیدی راست بگویم چون شد:

یارم به تفرج چمن بیرون شد

بر باره چو مه سوار برگردون شد

بر بست نقاب تا بپوشد رخ خوب

خوبیش ز بستن نقاب افزون شد

بر تو به جوانی دلم من مفتون شد

عمری دیدی که بی تو حالم چون شد

وامروز به پیرانه سرم دل خون شد

کز عشق تو صبرم کم و مهر افزون شد

اشک چشمانشان چو جیحون شد

جانهاشان ز هجر پر خون شد

هر که کم را گزید افزون شد

هرکه بیشی گزید مغبون شد

همه گفتند فتنه افزون شد

خلق از دین و کفر بیرون شد

همه را جستجو دگرگون شد

همه را نور دیده افزون شد

مشرق و مغربش دگرگون شد

سیرش اندر جهان بیچون شد