کردی از آن گریهٔ دزدیده جوش

خندهٔ دزدیده نهفتی بنوش

من چو شدم چیره بر آن سخت کوش

آب دهن زد به رخ من ز جوش

گر چه کند مرغ ز مستی خروش

نیز نهد بر سر گل پا به هوش

برهنه گردد چمن حله پوش

شاخ دهد مژده به هیزم فروش

عشق بتان بار بریزد ز دوش

دیگ هوس باز نشیند ز جوش

جوابش داد شاپور از سر هوش

که نبود راز ما در خورد هر گوش

چو شیرین نام خسرو کرد در گوش

نماند از ناشکیبی در سر هوش

ازین سو ز دیدن گشت بی هوش

وزان سو او ز حیرت ماند خاموش

لبش می‌خواست مهمان را دهد نوش

کرشمه بانگ بر میزد که خاموش

خبر شد چون به شیرین مشوش

که خسرو شد به شیرین دگر خوش

شدم زانگونه با دولت هم آغوش

که خود را کردم از دولت فراموش

سپرد آن ساغر جلاب پر جوش

به من کاین نوشکن کردم سبک نوش

دل اندر چیز دیگر بند و می‌کوش

کش از خاطر کنی عمدا فراموش

بیامد تا بر شکر به صد نوش

نهاد از مهربانی حلقه در گوش

چو ماه نازنین کرد آن قدح نوش

درون نازکش افتاد در جوش

ملک را کامد آن آواز در گوش

به جان بی خبر باز آمدش هوش

جوابش داد شمشاد قصب پوش

که دولت پادشه را حلقه در گوش

همه روزم بهر سوئی دل و هوش

مگر روزی ز نامت خوش کنم گوش

چو باز آمد ز صفرا هر دو را هوش

صنم بر خاست با صد عذر چون نوش

چو فارغ شد ز شربتهای چون نوش

کشید آن سرو را چون گل در آغوش