بیا جانا جهان بر من بمفروش

بیا تا یک دمت گیرم در آغوش

گهت لبها گزم گاهی زنخدان

گهت بازو گزم گاهی بنا گوش

چو می دانی که مست از جام عشقم

[...]

بهشت است خمخانه می فروش

فرو مایه چون شیره گو بر مجوش

نه در خلد جوی شراب است پاک

قیامت از آن کرد خواهند نوش

چو بر یاد اهل قیامت خوریم

[...]

آن موی بریده بر بنا گوش

کشته ست مرا و کرده مدهوش

نغزت برِ روی و غمزه و چشم

خوبست سرِ دست و بازو و دوش

گر می خواهی که عالمی خلق

[...]

ای زلف تو تکیه کرده بر گوش

وی جعد تو حلقه گشته بر دوش

ای کرده تنم ز عشق مفتون

وی کرده ولم ز رنج مدهوش

چون رزم کنی و بزم سازی

[...]

تا صبح قیامت نشود ذوق فراموش

آن را که کند با تو شبی دست در آغوش

نقاش اگر این روی ببیند متحیر

چون صورت دیوار بماند ز تو خاموش

برمردم دیوانه چه انکار که عاقل

[...]

درد عشق است ای ملامت گر خموش

نیست این بحری که بنشیند ز جوش

چاشنی کن گر نداری ذوقِ می

طالب دردی درآ و دُرد نوش

روز و شب جانت به جان می پرورد

[...]

خوش عالم عاقلان مدهوش

خوش وقت سخن وران خاموش

با عشق خوش است خاصه مفرد

با یار خوش است خاصه مدهوش

مردان که در آمدند بی چشم

[...]

نگویی بسی و نباشی خموش

نگه‌ دار حدِّ توسّط بکوش

که من از پدر کردم این پند گوش

ازین شرط تابرنگردی بکوش

زدم نعره‌ای و برفتم ز هوش

فتادند یاران من در خروش

ز بالا فرود آمدندی سروش

که برخوان و بنیوش بی چشم و گوش

دلم موج خون می زند لب خموش

ملامت روان و من آگنده گوش

چند گویی ز شام و شب، خاموش

بر سر و ریش خود جهان مفروش

هر دو بعد از ترک چنگ و نای و نوش

بوده از یک پیر باهم خرقه پوش

یک دو روز آنجا ز بهر نای و نوش

چون عصیر از می برآوردیم جوش

بی زبانی لایق است از مرد هوش

زآنکه نادان خود نیارد بد خموش

آمدم چون آمدم اندک به هوش

اندر آن تاری شب آوازی به گوش

چون شدی ایمن ز رهزن خرقه پوش

حلقه فقر آگهی در کن به گوش

چون به جان آمد از آن بی عقل و هوش

یک زمان اندیشه کرد و شد خموش

من در و بنهاده بی آرام هوش

راست بر آواز کوچ آهنگ گوش