چنین گفت بیننده‌ای تیز هوش

چو فریاد و زاری رسیدش به گوش

برآوردم از هول و دهشت خروش

پدر ناگهانم بمالید گوش

چو باز آمدم زآن تغیر به هوش

ز فرزند دلبندم آمد به گوش:

برآورده مردم ز بیرون خروش

تو با بنده در پرده و پرده پوش

حلقه‌ای از عبادی اندر گوش

خلعتی از یحبهم بر دوش

پند سعدی به دل شنو نه به گوش

مزد خواهی به کار کردن کوش

شه مسکین از اسب افتاد مدهوش

چو پیلش سر نمی‌گردید در دوش

چو خرمن برگرفتی گاو مفروش

که دون‌همت کند منّت فراموش

منه گر عقل داری در تن و هوش

اگر مردی ده و بخش و خور و پوش

در عمل کوش و هرچه خواهی پوش

تاج بر سر نه و عَلَم بر دوش

ای خواجهٔ ارسلان و آغوش

فرمانده خود مکن فراموش

یا سخن آرای چو مردم به هوش

یا بنشین چون حیوانان خموش

حدیث عشق از آن بطال منیوش

که در سختی کند یاری فراموش

میزد افغان قوی ببانگ و خروش

بحر عشقش از او بموج و بجوش

هوش دادت که تا شوی بی‌هوش

هوش را کن فداش و زان می نوش

دائماً در عمل بجوش و بکوش

بی لب و کام جام عشق بنوش

این همه نعره‌ها و بانگ و خروش

هیچ‌گونه نرفت در یک گوش

دایمم بین ز عشق اندر جوش

موجها بحر را شده روپوش

نان مرده که جامد است و خموش

نی تن و جان از او بود در جوش ؟

این بگوید لباس نرم بپوش

چرب و شیرین خوش است از آن خورونوش