چون سلامان آن نصیحت گوش کرد

بحر طبع او ز گوهر جوش کرد

شیخ چو آن زمزمه را گوش کرد

سر محبت ز دلش جوش کرد

کور چو افسانه او گوش کرد

خون دل از سینه او جوش کرد

ساده دل آن وسوسه چون گوش کرد

قاعده کار فراموش کرد

چو خاد این سخن را ز وی گوش کرد

تهی معده گی را فراموش کرد

خوش آن شه که این نغمه را گوش کرد

نوای غنا را فراموش کرد

سکندر چو آن نکته را گوش کرد

ز چیزی که می گفت خاموش کرد

چون نبات مرده از وی نوش کرد

سر برآورد از زمین و جوش کرد

هر که جامی از محبت نوش کرد

عقل را دیوانه و مدهوش کرد

می از جام وحدت کسی نوش کرد

که دنیا و عقبی فراموش کرد

چون می توحید دگر نوش کرد

می زد و اندیشه فراموش کرد

صرصر آهم چراغ روز را خاموش کرد

موج اشکم، آسمان را حلقه ها در گوش کرد

پنبه آواز جرس را کم ز سنگ سرمه نیست

هرزه نالان را به نرمی میتوان خاموش کرد

عشق تا واکرد در میخانه فیض ترا

[...]

ز بس همچو دریا سپه جوش کرد

گهر را صدف پنبه گوش کرد

ز توفیق، تعویذ بازوش کرد

ز فیض ضریحش، زره پوش کرد

یاد وصل آن بت زرگر مرا در جوش کرد

خانه من آمد امشب حلقه‌ها در گوش کرد

شرابی لب تشنه ام نوش کرد

که از وصل و هجران فراموش کرد

شراب محبت کسی نوش کرد

که خود را به کلّی فراموش کرد

خنک آنکه زین تازه می نوش کرد

وزین گوهر، آویزه ی گوش کرد

سراسر چو شاه این سخن گوش کرد

از اندیشه ی خود فراموش کرد

شه در آن شب باده چندان نوش کرد

کز خود و عقل و خرد فرموش کرد