هر که او علم نصیحت گوش کرد

خویشتن را او ز اهل هوش کرد

بعد از آن عارف چو آن می نوش کرد

همچو نی او عالمی پرجوش کرد

هرکه او قول نبی راگوش کرد

جام شرع از دین جعفر نوش کرد

حلق داود از خوشی پرجوش کرد

خلق را از حلق او مدهوش کرد

شاعران را نطق او خاموش کرد

در لفظش حلقهشان در گوش کرد

حملهٔ عرش این سخن چون گوش کرد

عرش را از دوش خود پرجوش کرد

هر که او ساکت شد و خاموش کرد

از سلامت کسوتی بر دوش کرد

وصف پیغمبر چو آدم گوش کرد

یک زمان از شوق، جان بیهوش کرد

هرکه او اسرار جانان گوش کرد

جامی از جام هویدا نوش کرد

در طلب آمد پس آنگه جوش کرد

جرعه از جام جلالش نوش کرد

روی سوی سالک بیهوش کرد

بعد از آن گفتار سالک گوش کرد

شنیدم که مخدوم اهل هنر

به سمع رضا شعر من گوش کرد

به ذوقی تمام آن شراب گران

که من داده بودم سبک نوش کرد

چو سرمست شد فکر تش زان شراب

[...]

گنج مخفی بد ز پری جوش کرد

خاک را سلطان اطلس‌پوش کرد

خبث یارش را چو از شه گوش کرد

در زمان دریای خشمش جوش کرد

زین شکست آن رحم شاهان جوش کرد

دوزخ از تهدید من خاموش کرد

پس دروغ و عشوه‌ات را گوش کرد

غره گشت و زهر قاتل نوش کرد

چونک دریاهای رحمت جوش کرد

سنگها هم آب حیوان نوش کرد

چو آواز مرغ سحر گوش کرد

پریشانی شب فراموش کرد

می صرف وحدت کسی نوش کرد

که دنیا و عقبی فراموش کرد

شبی بر ادای پسر گوش کرد

سماعش پریشان و مدهوش کرد