سالک ره کرده چون ره کرد و رفت

همچنان چون برق تازان می برفت

در رسید او پردهٔ هفتم تمام

دید آنجا گه مقام بی مقام

خویشتن بالای اشیا یافت او

وان نهانی راز پیدا یافت او

پرده در آنجا عجایب مینمود

بود آنجا لیک دربود و نبود

پرده رفته ذات بی وصف و صفت

در کمال قل هواللّه معرفت

جایگاهی دید او برتر ز جسم

هرکه آن جا رفت بیرون شد ز اسم

جایگاهی دید راز راز دار

بود آن جا ایستاده پرده دار

جایگاهی دید مرد معنوی

در نهاد کل عجایب او قوی

جایگاهی بود چون بحری لذیذ

لازمان و لامکان و لاجدید

جایگاهی یافت بیرون از خیال

رفعت او برتر از ذات کمال

چون در آن کون پر از عزّت رسید

یک تنی از ذات پاک او بدید

صورتی اما نه صورت بود آن

نور تحقیق و عیان اندر عیان

پای تا سر جمله از نور اله

ایستاده بود اندر پیشگاه

بر صفت مانندهٔ نوری بد او

گوییا خود نیز چون حوری بداو

بر صفت او را نه سر بود ونه پای

ایستاده بود لیکن نه بجای

جای او از حد گذشته بی صفت

چون کنم این را کمالی بر صفت

بود پیری لیک بدهم جفت نور

با کمال معرفت اندر حضور

دفتری در دست و معنی پر عدد

اندر آنجا قل هواللّه احد

جوهری در دست چپ با دفتری

جوهری چه جوهری چه گوهری

چوهری کان از دو عالم بیش بود

سر ز هیبت درفکنده پیش بود

عکس آن جوهر به از نور یقین

سالکان را پیش رو او راه بین

عکس آن جوهر فروغ ذات داشت

روی با آن دفتر و آیات داشت

یک ستونی پیش او استاده بود

نورها ازعکس آن بگشاده بود

عکس جوهر بر ستون افتاده بود

بر ستون کون و مکان بگشاده بود

عکس جوهر ماورای عقل تافت

آنکه این دریافت نه از نقل یافت

عکس جوهر لامکان بگرفته کل

نور آن کون و مکان بگرفته کل

عکس را بر ذات ذات اندر یقین

کس ندیدش جز که مرد راه بین

سالک ره کردهٔ بی خویشتن

اندر آنجا بود نه جان و نه تن

سالک ره کرده اندر نیستی

دیده خود رادر مقام نیستی

سالک ره کردهٔ واصل شده

اندر آنجا دید کلی دل شده

سالک ره کردهٔ راه یقین

دید آنجا راستی در آستین

سالک ره کردهٔ بی جسم و جان

خود بدیده برتر از کون و مکان

سالک آنگه سوی آن تن باز شد

با رموز راز او دمساز شد

کرد بروی از ارادت یک سلام

داد وی در هر سلامی بی کلام

روی سوی سالک بیهوش کرد

بعد از آن گفتار سالک گوش کرد

گفت سالک ای کمال نور قدس

یک نفس بامن زمانی گیر انس

ای سلاطینان عالم پیش تو

سرفکنده همچو گوئی پیش تو

ای نمود تو نمود بی نمود

عکس نور تو مرا اینجا نمود

پرتو نور تو نور آسمان

صد جهان اندر زمان اندر مکان

پرتو نور تو اینجا راه یافت

تا دو چشم جان من ناگاه یافت

پرتو نور تو آمد کارگر

تا مرا از زیر افکندش ببر

پرتو نور تو زد ناگه علم

پیش خود هم با وجودت در عدم

این چه جای است این رموز لم یزل

راز بر گو تا کنم جان بر بدل

پرتو تو آسمانست و زمین

پرتو تو هم مکان و هم مکین

راست برگوی و مرا راهی نمای

راه ما را تو برمزی برگشای

کز کجا اینجا فتادم ناگهان

نور دایم کن پیاپی در بیان

از کجا اینجا فتادم بی قرار

کین قراراین جا ندارد خود کنار

از کجا اینجا دگر راهی برم

تادگر راز دگر من بنگرم

نیست چیزی عکس نورست این زمان

با من این راز حقیقت کن عیان

نیست پیدا هیچکس هیچی نمود

این همه بر هیچ باشد بی وجود

نیست پیدا آسمان و هم زمین

نیست پیدا هم مکان و هم مکین

نیست پیدا آتش بادست و باد

آب و خاک آنجا کجا آید بباد

نیست تحتی فوق آخر در که رفت

نیست پیدا هست باری در چه رفت

نیست پیدا نیست اشیا نقشها

نیست پیدا چون کنم این نقشها

با من سرگشته اکنون راز گوی

آنچه تو دانی ابا من باز گوی

راه کردم بی حد و بی منتها

تا رسیدم اندرین جای صفا

دهشتی دارد ولی ذوقی رسید

این زمانم دم بدم شوقی رسید

راه بی حد کردم اندر پرده من

تا برون بردم ازآنجا خویشتن

دیدم و دیدم ز دیده شد نهان

بس که جائی نی مکانست و زمان

دیدم آنجا محو محو اندر یکی

کی رسد آن جای هرگز آدمی

این چنین جائی که اینجا آمدم

چون در این جا گاه پیدا آمدم

من عجایب در عجب دیدم کنون

مر مرا راهی نما ای رهنمون