گرم به خنجر بیداد خون بریزد دوست

ازو به‌ حق نبرم شکوه زان که حق با اوست

ز دست دشمن اگر صد قفا خورم شاید

به‌ یک خطا که ز من رفت در ارادت دوست

ادوارد براون فاضل ایران‌دوست

کش فکر نکو،قول نکو، فعل نکوست

از مردم انگلیس بر مردم پارس

گر مرحمتی بود همین تنها اوست

اوست اندر پادشاهی مغز و اینان جمله پوست

یک تن ازاینان اگر شایان تحسین است اوست

بی‌دورنگی بد، به ‌دشمن ‌دشمن ‌و با دوست‌ د‌وست

آفرین بر شهریاری کاینش طبع و اینش خوست

گاه کوشش راست گفتی ساخته از سنگ روست

[...]

فقر و درویشی در استغنا نکوست

با غنا،‌شو صوفی‌و درویش دوست

به ‌یک ماه از آن پیش کایّام اوست

برآمد ز مغز و برون شد ز پوست

سگ ‌شرزه‌شو، کِت‌بدارند دوست

نه مسکین بره کت بدرند پوست

فرومایه بیگانه بهترکه دوست

که دوری ز زنبور و کژدم نکوست

سوارش اگر دشمن است ار که دوست

برد تا بدان جا که دلخواه اوست

ببین کم‌به‌جان‌وبه‌خون‌و به‌پوست

به یک شب چه‌آمد ازین‌ چار دوست

که میراث خود را بدارید دوست

که گنجی ز پیشینیان‌ اندر اوست

قصهٔ‌مشت و درفش‌و صحبت‌سنگ‌و سبوست

باری ار این پند را خسرو فراگیرد نکوست

همه‌ چیزش‌ ز روی عدل نکوست

هرکسی آن کند که درخور اوست

این فلاحم ز پایمردی اوست

کیست بهتر به روزگا‌ر از دوست

گر دلت خیر شاه دارد دوست

سخنی گو که خیر شاه در اوست

گشت‌با آن جوان ز بیرون دوست

متحد چون‌دو مغز دریک پوست

چون که عضو مهم جامعه اوست

بودنش عضو اجتماع‌، نکوست

گرچه‌ بر کار دوست ‌پرده نکوست

لیک ‌دولت ‌مهم‌تر است ‌از دوست

سوم‌آن‌زن که‌هست‌شوهردوست

شوهرش نیز دل‌سپردهٔ اوست

گویی آن رنگ و بو وسیلهٔ اوست

تا کشد جرعه‌ای ز ساغر دوست

تو چه دانی که چها در دل اوست

او ترا تا به کجا دارد دوست