به کام دشمنم کردی نه نیکوست

که بد کاریست دشمن کامی ای دوست

چو آمد در کف خسرو دل دوست

برون آمد ز شادی چون گل از پوست

اگر با این کهن‌گرگ‌ِ خشن‌پوست

به صد سوگند چون یوسف شوی دوست

بدان تا هر‌که دارد دیدنم دوست

ببیند مغز جانم را در این پوست

درویش نواز و میهمان دوست

اقبال دراو چو مغز در پوست

گفتا که «به پیش من نه نیکوست

کاین دل‌شده مغز باشد او پوست

مجنون چو بخواند نامهٔ دوست

افتاد برون چو غنچه از پوست

با من تو نگنجی اندرین پوست

من خود کشم و تو خویشتن دوست

زو طلب کن مرا که فخر من اوست

من کی‌ام‌؟ بازمانده لختی پوست

کشته کوه که‌ابر ساقی اوست

خوردن آب چه ندارد دوست

این مثل در فسانه سخت نکوست

که‌آرزو دشمن است عالم دوست

هست بسیار فرق در رگ و پوست

از خدا دوست تا خدایی دوست

طاعت هیچ‌کس ندارم دوست

به جز از طاعتی که طاعت اوست

چون گل باغ بود مهمان دوست

خنده می‌زد چو سرخ گل در پوست

پیش چون من حریف مهمان دوست

جای مهمان ز مغز به که ز پوست

جز یکی خوی زشت و آن نه نکوست

که‌آرزو خواه را ندارد دوست

بود چون غنچه مهربان در پوست

آشکارا ستیز و پنهان دوست

من که جان‌دوستم نه جانان‌دوست

با تو از عیبه برگشادم پوست

ما که دانا شدیم و دانا دوست

دانش ما به زیر دانش اوست

گر ز گرمابه برکشند آن پوست

گلخنی را کسی ندارد دوست