ذات خورشید بر فلک طالع

تو به عکسی چرا شدی قانع

اولش نور عشق را مطلع

وآخرش روز وصل را مقطع

دور بود جوع طمع از شبع

گرسنه چشمند حروف طمع

ای قمر طلعت مکی مطلع

مدنی مهد یمانی برقع

دید یک واجب ممکن برقع

نور او طالع و ممکن مطلع

گم شدی بر دلشان حرص و طمع

پرده دیدن اسرار ورع

به جای تاج از گوهر مرصع

قناعت کرد با فرسوده مقنع

ترنجی رنگ آن صفراء فاقع

پی صفراییان درمان نافع

معطل گردن از طوق مرصع

معرا عارض از زربفت برقع

چو خورشید حقیقت گشت طالع

نبودش پیش دیده هیچ مانع

دلقت ز حریر و خز ملمع

طوقت ز زر و گهر مرصع

مویش چو بتان مشک برقع

از گوهر بیضه شد مرصع

ز بخت تیره و از نکس طالع

ز اوج خویش شد بهرام راجع

به بختت هر چه آن گردید طالع

کنندت باز با آن خیر راجع

چو برق از ظلمت شب گشت لامع

به خوبی و سعادت گشت طالع

هزاران آفرین بر صنع صانع

که کرد از نور وظلمت نور جامع

منم مجموعه ارض و سموات

که روح قدسیم اصل تبایع

میان چار عنصر آفتاب است

[...]

چون گشت مه روی تو طالع ز مطالع

شد از همه سو نور تجلی تولامع

خورشید صفت پرتو حسن تو عیانست

از کعبه و بتخانه و از دیر و صوامع

عکس رخت از پرده هر ذره نماید

[...]

این بگفت و شد نفس زو منقطع

شد حجاب تن ز روحش مرتفع

بود بس صاحب قبول و با تبع

در میان شهر شهره در ورع

گاه مجرد می شود گه منطبع

گاه واصل می شود گه منقطع