چو زد قرعه ی سوک چرخ کهن

به نام گل گلستان حسن (ع)

ندادش مجال آسمان یلی

بیفراشت بازو چو جدش علی (ع)

پس از رزم داماد خونین کفن

سخن گویم از احمد بن حسن (ع)

پس از احمد (ص) آن پور فخر زمن

سه فرزند فرزانه بودش حسن (ع)

منم صاحب جود و مهر و وفا

منم برخی زاده ی مرتضی (ع)

بیفراشت شمشیر ودست یلی

چو در جنگ خندق علی ولی (ع)

به منبر نشسته رسول خدا (ص)

لوا بر کف شیر حق مرتضی (ع)

به یکبار اهل حریم رسول (ص)

همان داغدل دختران بتول (ع)

از آن گفت آن خسرو عالمین

حسین (ع) از من است و منم از حسین (ع)

ز گیسو به گردن کمند رضا

به جان و به دل پیرو مرتضی (ع)

بود گرچه نوباوه ی مصطفی (ص)

ولی چون پدر باشدش مرتضی (ع)

کجا هست پیغمبر؟ آن شاه ما

کجا هست حیدر (ع)؟ کجا مجتبی (ع)؟

تو گفتی نمانده روانش به تن

چو دیدش چنان دختر بوالحسن (ع)

به ناگه بیامد در آن سرزمین

به نیروی حق سیدالساجدین (ع)

خداوند دین را منم نور عین

منم پور سبط پیمبر، حسین (ع)

بدیدم دو فرزند فخر زمن

حسین (ع) و برادرش فرخ حسن (ع)

وزان پس بسی زشتی و ناسزا

بگفتا به شیر خدا مرتضی (ع)

همی گفت زارای مر انور عین

به خون غرقه در راه یزدان حسین (ع)

که اینک زده خیمه با شور و شین

به نزدیک قبرت یتیم حسین (ع)

که بشتاب از ایدر به درد و محن

به سوی ستودان عمت حسن (ع)