صاحب اورنگ و هم پیر کنشت

باج بر کشت خراب او نوشت

بود بحر تلخ رو یک ساده دشت

ساحلی ورزید و از شرم آب گشت

نسخه ئی بهر شهنشاهان نوشت

در گل ما دانه ی پیکار کشت

شارع آئین شناس خوب و زشت

بهر تو این نسخه ی قدرت نوشت

کنامی نگیریم در باغ و کشت

که داریم در کوه و صحرا بهشت

ته چرخ گردندهٔ کوژ پشت

بخور آنچه گیری ز نرم و درشت

عشق مردان پاک و رنگین چون بهشت

می گشاید نغمه ها از سنگ و خشت

بی خود افتادن لب جوی بهشت

بی نیاز از حرب و ضرب خوب و زشت

از دم او ناطق آمد سنگ و خشت

ما همه مانند حاصل ، او چو کشت

تو اگر داری تمیز خوب و زشت

دل نبندی با کلوخ و سنگ و خشت

رشتهٔ دین چون فقیهان کس نرشت

کعبه را کردند آخر خشت خشت

در گلش تخم غلامی را که کشت

این همه کردار آن ارواح زشت

از تجلی کارهای خوب و زشت

می شود آن دوزخ این گردد بهشت

در ظلام این جهان سنگ و خشت

چشم خود روشن کن از نور سرشت

عقل و فکرش بی عیار خوب و زشت

چشم او بی نم ، دل او سنگ و خشت

علم ازو رسواست اندر شهر و دشت

جبرئیل از صحبتش ابلیس گشت

هر که تخم آرزو در دل نکشت

پایمال دیگران چون سنگ و خشت

هم از آن مردی که اندر کوه و دشت

حق ز تیغ او بلند آوازه گشت

همچو نی نالیدم اندر کوه و دشت

تا مقام خویش بر من فاش گشت

شه چو کمی خیره در آن لُجهّ گشت

طُرفه خیالی به دِماغش گذشت