ازان لشکر روم چندان بکشت

که یک دشت سر بود بی‌پای و پشت

هم‌اندر زمان نامه پاسخ نوشت

بگفت آنکجا رفته بد خوب و زشت

چنان دان که خوردیم و بر ما گذشت

چو مردی همه رنج ما باد گشت

بدین گیتی او را بود نام زشت

بدان گیتی‌اندر نیابد بهشت

اگر زو شناسی همه خوب و زشت

بیابی به پاداش خرم بهشت

چو بهرام دید آن بیامد به دشت

چپ و راست پیچید و چندی بگشت

چو او گور و شیر دلاور بکشت

به ایوان خرامید تیغی به مشت

به کوشش بجوییم خرم بهشت

خنک آنک جز تخم نیکی نکشت

همی ز ایدر امشب نخواهد گذشت

سخن گفتن و رای بسیار گشت

ز سرگین و زربفت و دستار و خشت

بسی گفت با سفله مرد کنشت

بسی گوسفندان فربه بکشت

بیامد یکی جام زرین به مشت

وزان جای خرم بیامد به دشت

چو در سینهٔ مرد، می گرم گشت

بزد کفشگر جام می هفت و هشت

هم‌اندر زمان آتشش سخت گشت

درختی به هر جای هرکس بکشت

شد آن جای ویران چو خرم بهشت

یکی خانه‌ای کرده از پخته خشت

به ساروج کرده بسان بهشت

نگویی مرا کاین ددان ار که کشت

که او را خدای جهان باد پشت

کنیزک ببرد آبه دستان و تشت

ز دیدار مهمان همی خیره گشت

کنون سال من رفت بر سی و هشت

بسی روز بر شادمانی گذشت

کجا ناجوانمرد بود و درشت

چو سی و شش از شهریاران بکشت

یکی مرد بر گرد لشکر بگشت

که یک تن مباد اندرین پهن دشت