بموئی بسته از دلهای خسته

شکسته بسته هر سو دسته دسته

روزه دارا مکن به ماه صیام!

خویش را از گرسنگی خسته

دهن خود مکن، به غیبت باز

تا نباشی، سگ دهن بسته

شما بر شاخه های گل نشسته

رقیه خار در پایش شکسته

شما زین شاخ بر آن شاخ جسته

پریشان عابدین با دست بسته

چو تار زینب و پول عمل بهم بسته

بهم چون لازم و ملزم هر دو پیسته

به فن باده چرا شیخ شیشه بشکسته

نکرده حمل به صحت چگونه دلخسته

شکوه او دم ناقوس بسته

صلیب و خاج ترسایان شکسته

بنده‌ام عاجز و خسته بسته

بر در خانهٔ دل نشسته

در به روی همه خلق بسته

تار الفت به یک ره گسسته

ز قید ما سوای یار رسته

ز خود بگسسته و با یار بسته

کمر خم دیده خونین دل شکسته

جگر پر درد و تن در بند بسته

ز داغ نوجوانان زار و خسته

ز اشگ دیده در دریا نشسته

به بین کاخ رضا را توپ بسته

در و دیوار سقفش را شکسته

هستیم چو مرغ پر شکسته

از تیر قضا نژند و خسته

گر بکردار این زبان بسته

می شدی نرم کار و آهسته

بسانِ جوجۀ از بیضه جَسته

شود سر تا نموده راست خَسته

خدایا کی شود این خلق خسته

از این عقد و نکاحِ چشم بسته

ز مرکز رشتۀ طاعت گسسته

کمر شخصاً به اصلاحات بسته

بمادر دل کباب خسته

ببین که بندش بدست بسته

بحجلۀ خاک و خون نشسته

ز خون سراپا نگار بسته

یک کاروان اسیریم چون مرغ پر شکسته

در بند خصم بسته

دست تو به قلب ماست بسته

دست تونه‌، قلب ما شکسته

در کنج شکستگی نشسته

در بر رخ انتظار بسته