همه کار جهان در دل شکسته

دل از کام و لبان از خنده بسته

گشاده دل به کام و در ببسته

به مِیْ گرد از رخان خویش شسته

خوشا ویسا به کام دل نشسته

امید اندر دل موبد شکسته

هوا او را به آب مهر شسته

هزاران رشته در پروین گسسته

سمن‌بر ویس با دایه نشسته

شهنشه پنج در بر وی ببسته

غبار حسرتش بر رخ نشسته

امید وصلتش در دل شکسته

همه کس را کند زخم تو خسته

مرا از خستگی کردی تو رسته

سه یار پاک دل با هم نشسته

درِ کاشانه‌ها چون سنگ بسته

منم از آتش دوزخ برسته

بهشتی گشته با حوران نشسته

در دز با در اندوه بسته

سرِ خُم با سرِ توبه شکسته

تو از بیرون نشسته در ببسته

درون رامین به کام دل نشسته

ببین مهرت بدین درهای بسته

بدو بر، گَرد یکساله نشسته

در خانه بریشان سخت بسته

جهانی دل به درد هر دو خسته

به تخت پادشاهی بر نشسته

چنان گورم به چنگ شیر خسته

بد آن یک ماه رامین دل شکسته

به خان زرد متواری نشسته

ببین چشمم به سیمین تیر خسته

ببین جانم به مشکین بند بسته

قفس را دید در چون سنگ بسته

سرایی کبگ او از بند جسته

بخار بوی خوش چون ابر بسته

به مِیْ گرد از همه گیتی بشسته

به شمشیر جفا شد دلش خسته

به زنجیر بلا شد جانش بسته

پری بندان و زراقان نشسته

ز بهر ویس یکسر دل شکسته