جهان دیو است و وقت دیو بستن

به خوش‌خو‌یی توان زین دیو رستن

حصار خویش را در داد بستن

رقیبی چند را بر در نشستن

درِ «فرخار» بر فغفور بستن

به جوی مولیان بر پل شکستن

گفتن ز من از تو کار بستن

بیکار نمی‌توان نشستن

بی کار نمی‌توان نشستن

در کنج خطاست دست بستن

نومید مشو ز چاره جستن

کز دانه شگفت نیست رستن

با نام‌شکستگان نشستن

نام من و نام خود شکستن

کو آن دو به دو به‌هم نشستن‌؟

عهدی به هزار عهده بستن؟

ناسود ز چاره باز جستن

زنگی ختنی نشد بشستن

دانی تو که مرگ چیست از تن رستن

یعنی قفس بلبل جان بشکستن

برخاستن از دو کون و خوش بنشستن

از خویش بریدن و بدو پیوستن

ندارد و سود با ایشان نشستن

چنین بهتر کز ایشان باز رستن

رخسار به خون دیده باید شستن

کانجا گل بی خار نخواهد رستن

با نیک و بد زمانه می باید ساخت

تا خود به چه زاید این شب آبستن

دانی که کجا جویی ما را به گه جستن

در گردش چشم او آن نرگس آبستن

در دل چو خیال او تابد ز جمال او

دل بند بدراند او را نتوان بستن

طفل دل پرسودا آغاز کند غوغا

[...]

وقت آمد توبه را شکستن

وز دام هزار توبه جستن

دست دل و جان‌ها گشادن

دست غم را ز پس ببستن

معشوقه روح را بدیدن

[...]

نبایستی هم اول مهر بستن

چو در دل داشتی پیمان شکستن

به ناز وصل پروردن یکی را

خطا کردی به تیغ هجر خستن

دگربار از پری رویان جماش

[...]

چو می‌دانستی افتادن به ناچار

نبایستی چنین بالا نشستن

به پای خویش رفتن به نبودی

کز اسب افتادن و گردن شکستن؟

شاید پس کار خویشتن بنشستن

لیکن نتوان زبان مردم بستن

وز آنجا کرد عزم رخت بستن

که حکمت نیست بی‌حرمت نشستن

شاید پس کار خویشتن بنشستن

لیکن نتوان زبان مردم بستن

کشتن عاشقان بود رستن

از فنا و به دوست پیوستن