الامان الامان مشو غرّه

که نیرزند دسته‌ای ترّه

شده قانع به یک دو دسته تره

فرق ناکرده ناسره ز سره

اندرین کارگاه بومرّه

تو به لاحولشان مشو غرّه

به نزدیک خواجه بدم چند روز

بلا نفع دنیا و لا آخره

دگرباره رفتم به نزدیک او

فتلک اذا کرة خاسره

دلدار کمان دلبری کرد به زه

وافکند بگرد مه بر از مشک زره

در عهد خود و پشت من آورد شکست

بر کار من و زلف خود افکند گره

ما زلت اختال فی وصال

حتی امنت الزّمان مکره‌

صال علیّ الصّدود حتی

لم یبق مما شهدت ذرّه

یا سائلی کیف کنت بعدی

لقیت ما ساءنی و سرّه‌

ما زلت اختال فی وصال

حتّی امنت الزّمان مکره‌

صال علیّ الصّدور حتّی

[...]

خوردهای ملوک‌وار سره

مرغ و ماهی و گوسپند و بره

به تن بر یکی آسمان گون زره

چو مرغول زنگی گره به گره

چنان زد بر او ناچخ نه گره

که هم کالبد سفته شد هم زره

ز نوزادگان آهوان سره

جهان در جهان یکسر آهو بره

ز شیرین گیاهان کوه و دره

شکر یافته شیر آهو بره

یکی روس بدنام او جودره

که شیر نرش بود آهوبره

یکی چابکی کرد با جودره

نمی‌رفت بر کار زخمی سره

کسی کو زند بر من ابرو گره

کفن به که پوشد به جای زره

بپرسید از او حال میش و بره

نیوشنده دادش جوابی سره

به رقص آمده آهوان یکسره

ز دشت آمد آواز آهو بره

دیدش از خشکی مگر مردی سره

گفت از سر برفکن آن توبره

گر بریزد از هم این نه دایره

کم نگردد نقطهٔ زین تذکره

چه گر زان جام بینی ذرّه ذرّه

که چون مرگت نهد بر فرق ارّه