تا نبشیتم بهرشان شجره

باغشان داد بیعدد ثمره

بار استر کجا کشد کره

کی بود همچو گنج یک صره

در نبی گفت حق که یک ذره

از بد و نیک ای بخود غره

آن بود طایع این همیشه کره

این پر از رنج و آن ز ذوق شره

عالمی را چو خورد یک ذره

پس حقیرش مبین مشو غره

از یم او اگر خورم قطره

وز خور او اگر برم ذره

آسمان بالای زیر هر سره

چون نمودی در میان هر دره

کرا در خورش غالب آید شره

یقین دان که بُردَست حرصش ز رَه

چرب دم دنبه دو من یکسره

چرب تر از دم دنبک آهو بره

حکم ترا در خم این نُه زره

رشته درازست گره بر گره

دو سه درویش رفته در دره

پی گوساله و بز و بره

با تو گویا زبان هر ذره

که: به دنیا چنین مشو غره

تا ز خشمش بجاست یک ذره

نتوان شد به عدل خود غره

زده سه پنج و چار و سه دو کره

کرده هر هفت و هشت و نه دوره

بسته از کبر و غل و بخل و شره

بر تن و جان خود هزار گره

ای آب نزد کلک تو تیغ اکاسره

وی خاک پیش کاخ تو قصر قیاصره

مرغان خوش نوای گلستان خاطرت

با طایران عالم جان در مناقره

یک مفرد از سپاه تو ده باره کرده پست

[...]

ای سکّه‌ات قراضهٔ اقبال را عیار

بی‌طلعت دراهم افضال ناسره

طاوس سدره قهقهٔ شوق می‌زند

بر درگه رفیع تو چون کبک بردره

داری روا که خبث کند در قفای من

[...]

بتابید از انسان به برج بره

که گیتی جوان گشت ازو یکسره

سیوم روز را خوان ز مرغ و بره

بیاراستش گونه‌گون یکسره

سیه کوه چشمش به آهو بره

برآورده کبکان خروش از دره